Η Θεατρική Ομάδα Στεκιού Μεταναστών παρουσιάζει για πρώτη φορά την παράσταση “Πουλιά”, έναν αυτοσχεδιασμό πάνω στο έργο “Ο συνταγματάρχης πουλί” του Χρίστο Μπόιτσεφ, στην Προφεστιβαλική εκδήλωση για το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Αμφιθέατρο του Κήπου των Εποχών στη Νέα Παραλία.
ΠΑΙΖΟΥΝ:
ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ – Αβάζη Μαρία
ΓΙΑΤΡΟΣ – Αγραφιώτη Ανδρονίκη-Παρασκευή
ΗΘΟΠΟΙΟΣ – Βεργούλης Γιώργος-Χρήστος
ΦΕΤΙΣΟΒΑ – Κουκουτσέλου Κατερίνα-Βαρβάρα
ΔΕΚΑΝΕΑΣ – Κουλιούφας Άδωνις
ΠΕΠΑ – Μάρλη Ελένη
ΤΙΤΣ – Ξυνταριανού Μαριάνθη
ΚΛΕΦΤΗΣ – Φουρκιώτης Πασχάλης
ΛΟΧΙΑΣ – Bamogo Jean-Marie
ΠETKO – Ilboudo Philippe
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ – Νικήσιανης Νίκος
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – Gately Δημήτρης, Πελτέκης Τάσος
TO EΡΓO
Τα ΠΟΥΛΙΑ είναι ένας αυτοσχεδιασμός εμπνευσμένος από τον Συνταγματάρχη Πουλί του Χρίστο Μπόιτσεφ. Αυτοσχεδιασμός με αφόρμηση ένα κείμενο που σχολιάζει σατιρικά μια πραγματικότητα τραγική και κωμική ταυτόχρονα. Μια δύσκολη και συνάμα τρυφερή συνύπαρξη μέσα σ’ ένα εγκαταλελειμμένο ίδρυμα φαίνεται να κυλάει αέναα, πάρα την εμπόλεμη κατάσταση και τις ελλείψεις. Η έλευση, όμως, της γιατρού δημιουργεί αντιδράσεις. Γνωριζόμαστε, και κάπως έτσι μας γνωρίζει και το κοινό. Μια ακόμη αναπάντεχη “έλευση” θα πυροδοτήσει μια ακόμη χιονοστιβάδα αντιδράσεων κι ερωτημάτων. Τι είναι αυτό που δημιουργεί μια ομάδα; Πώς χειρίζεται κανείς μια ομάδα; Τι είναι τρέλα; Τι είναι “φυσιολογικό”; Γιατί ένας ψυχίατρος αποφασίζει να πάει σε ένα απομακρυσμένο ψυχιατρικό άσυλο σε κάποια ορεινή περιοχή των εμπόλεμων Βαλκανίων; Μπορεί ένας κουφός ηθοποιός να παίξει Άμλετ; Πώς γιατρεύεται η ανικανότητα; Σε ποια θερμοκρασία πίνεται η βενζίνη; Ποια είναι η ανώτατη ποινή φυλάκισης για το έγκλημα του ποδοπατήματος; Μπορεί ο γιατρός να γιατρέψει; Τι νούμερο παπούτσι φοράει ο μέσος λύκος; Τα σύνορα υπάρχουν πραγματικά; Τι εκτελωνίζει μια τελωνειακή πόρνη; Γιατί ο ήχος δεν λειτουργεί; Μιλάνε οι γέροι συνταγματάρχες; Πού πήγε το κρασί; Πραγματικότητα και θεατρικότητα σε ένα μπρα-ντε-φερ στην καρδιά μιας παράλογης λογικής. Αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή μας πρέπει να ληφθούν εδώ και τώρα. Προς τα που πετάνε τα πουλιά? Μπορεί το θέατρο να δώσει πραγματικές λύσεις; Πότε θα επιστρέψουν τα πουλιά από το νότο;
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Βουλγαρία αντιμετωπίζει μια νέα οικονομική πραγματικότητα ενώ, παράλληλα, δημιουργούνται δεκάδες νέα πολιτικά κόμματα. Αυτή η έξαρση της πολιτικοποίησης (υπήρχαν περίπου 200 πολιτικοί σχηματισμοί σε μια δεδομένη στιγμή) εμπνέει τον Μπόιτσεφ να γράψει σατιρικά κείμενα και σενάρια. Συμμετέχει σε τηλεοπτικές εκπομπές και κατεβαίνει στις προεδρικές εκλογές του 1996, με μια εκστρατεία που χαρακτηρίζεται από κωμικά πολιτικά δρώμενα στους δρόμους της πόλης και στους χώρους του περιθωρίου. Μέσα από την κριτική της γελοιότητας των νέων πολιτικών ηθών, ο Μπόιτσεφ σκιαγραφεί με τρυφερότητα μια καρικατούρα των απλών ανθρώπων, εκείνων που εξορίζονται από τον κόσμο, σαν να είναι υπερβολικά μεγάλος για τα μέτρα τους. (Από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ της Αβινιόν)
Η ΟΜΑΔΑ
Η Θεατρική Ομάδα του Στεκιού Μεταναστών δημιουργήθηκε το σωτήριο έτος 1206 μ.Χ., ένα όμορφο πρωί του Ιούνη κοντά στη ροδαυγή, όταν δυο κατώτερα στελέχη της πάλαι ποτέ κραταιάς δυναστείας του Βανζέλ Χαν αποστάτησαν και βροντοφώναξαν αναρωτώμενοι: “Δεν κάνουμε και εμείς μια θεατρική ομάδα;” Περιπλανώμενοι ανά τους αιώνες από τις αχανείς στέπες και τις παγωμένες τούνδρες του βορρά ως τις υγρές ζούγκλες του ισημερινού έγιναν συλλέκτες πολύτιμων στιγμών και εμπειριών, καθώς και του αφάν γκατέ των ηθοποιών του παγκόσμιου θεατρικού στερεώματος. Οι παραστάσεις της ομάδας, “Urupa” (Ιούνιος-Ιούλιος 2012), “Σώπα” (άνοιξη 2013), “Η τιμή της ανταρσίας στη μαύρη αγορά” (Ιούλιος 2013), απέσπασαν τα πιο όμορφα και καλαίσθητα βραβεία της αγοράς και δεν πρόκειται να εκδοθούν ποτέ. Η ομάδα έχει υποστεί πάμπολλες ανακατατάξεις ανάμεσα στα μέλη της και πλέον προσανατολίζεται στο να μην έχει κανένα (εκτός από σκηνογράφο και ίσως σκηνοθέτη). Επιχορηγείται από την Επιτροπή Νέων Μορφών Τέχνης και Κατακρεούργησης Της Αισθητικής. Τα μέλη της ομάδας πλέον δεν ζουν και δεν εργάζονται στο Παρίσι.