Παρ. 30.11 | “Κοινωνικές αντιστάσεις στη Βραζιλία του Μπολσονάρο”

Την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, στις 7:00 μ.μ., στο Κοινωνικό Κέντρο/Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, Θεσσαλονίκη), η Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, η Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά συζητούν για τις πολιτικές εξελίξεις και τις κοινωνικές αντιστάσεις στη Βραζιλία, μετά την εκλογική επικράτηση του ακροδεξιού νεοφιλελεύθερου Ζαΐρ Μπολσονάρο.

Τη συζήτηση, με τίτλο “Φασισμός, το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού”, ανοίγει ο μεταφραστής και συγγραφέας Κρίτων Ηλιόπουλος.

Δεν διατίθεται αυτόματο εναλλακτικό κείμενο.

Παρ. 23.11 | Πανελλαδική Ημέρα Δράσης για τη Δίκη της Χρυσής Αυγής

Πανελλαδική Ημέρα Δράσης για τη Δίκη της Χρυσής Αυγής
Παρασκευή 23 Νοέμβρη, 6μμ Πλατεία Αριστοτέλους

Οι εκλογικές επιτυχίες της ακροδεξιάς διεθνώς, η μερική επανεμφάνιση ταγμάτων εφόδου και “αγανακτισμένων” ακροδεξιών σε μια σειρά χώρους, τα προβλήματα στην διεξαγωγή και περαίωση της δίκης της Χρυσής Αυγής, παρά το ότι το δικαστήριο έχει αυξήσει τον αριθμό των δικασίμων, καθιστούν επιτακτική την αναβαθμισμένη ενωτική και μαχητική παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος.

H ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, ο εθνικισμός, είναι το έδαφος πάνω στο οποίο οι ναζί και άλλοι φασίστες επιχειρούν να εκτρέψουν την οργή των πλατιών μαζών, για τη φτώχεια, την ανεργία και τα μνημόνια, σε εμφύλιο πόλεμο των φτωχών.
Σ’ αυτό συμβάλλει η πολιτική της κυβέρνησης ΣYPIZA/ANEΛ.
Η κλιμακούμενη αθλιότητα των προσφυγικών στρατοπέδων σαν της Μόριας, η ασυδοσία των δυνάμεων καταστολής σε μια σειρά περιστατικά και η συγκάλυψη του εντεινόμενου αυταρχισμού από την κυβέρνηση, η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πολιτική μοιράσματος της φτώχειας των φτωχών, ο επιθετικός ακροδεξιός λόγος της ΝΔ, καθώς και η απροκάλυπτη επίθεση από συστημικούς παράγοντες στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα και στις κινητοποιήσεις τους, συνεχίζουν να δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιών και φασιστικών θυλάκων. Αλλά έχουμε όλες τις δυνάμεις να τσακίσουμε τον φασισμό. Οι μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις στον Πειραιά και σε άλλες πόλεις στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, οι μαζικές κινητοποιήσεις για δικαιοσύνη στον άγρια δολοφονημένο lgbt ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλο και οι πρόσφατες μαθητικές, φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις δείχνουν ότι η διάθεση και οι δυνάμεις υπάρχουν. Αυτό φαίνεται και από την δημιουργία αντιφασιστικών πρωτοβουλιών σε μια σειρά περιοχές.

No Pasaran! – Δεν θα περάσουν! Nα τσακίσουμε τον φασισμό, τους μηχανισμούς, τα ταξικά συμφέροντα και τις πολιτικές που τον θρέφουν.

Συμμετέχουμε στην Πανελλαδική ημέρα δράσης για την δίκη της Χρυσής Αυγής και καλούμε σε αντιφασιστική συγκέντρωση την Παρασκεύη 23/11 στις 6μμ στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, Κόκκινο Νήμα, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, Ξεκίνημα,
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ

Τρ. 20.11 | Πορεία στη Θεσσαλονίκη // Διεθνής Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΑΝΣ ΑΤΟΜΩΝ

Συγκέντρωση-Πορεία
στο Άγαλμα Βενιζέλου στις 18:00
την Τρίτη 20 Νοεμβρίου
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων

Μαζί με τα τρανς αδέρφια μας που δολοφονήθηκαν σε όλο τον κόσμο πρόσφατα (όπως η Hande Kader, Τουρκία, ο Nino Fortson, Ατλάντα, ΗΠΑ, η Vanesa Kampos, Γαλλία, η Ciara Minaj Carter, Σικάγο, ΗΠΑ) θρηνούμε και για το Ζακ/Zackie Oh, ένα δικό μας άνθρωπο που δολοφονήθηκε στην Αθήνα πριν δυο μήνες.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ:
– για την απλοποίηση της διαδικασίας δήλωσης φύλου, χωρίς περιορισμούς και δικαστικές διαδικασίες
– για τη συμπερίληψη προσφύγων στη διαδικασία αλλαγής εγγράφων
– ενάντια στον καπιταλισμό και της πατριαρχικές αντιλήψεις στη κοινωνίας

Όσο η κοινωνία να το δει αρνείται,
άλλο ένα τρανς άτομο δολοφονείται

RADical Pride
Ανασύνθεση – Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά
Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό
Πόλεις

 

Παρ 23.03 | Κουβέντα για την Υγεία & το φάρμακο

Με αφορμή την υπόθεση Novartis, αλλά πέρα από τη σκανδαλολογία,  κουβεντιάζουμε για τις δημόσιες πολιτικές για την υγεία, τη διαχρονική εξέλιξη στις πολιτικές τιμολόγησης του φαρμάκου και των υπηρεσιών υγείας, τις πολλαπλές παραμέτρους για τη διαμόρφωση των τιμών, τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και την αποκλειστικότητα του σε τομείς όπως η αποκατάσταση.

 

Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα

Σαβ 17.03 | Διεθνής Μέρα Δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Συλλαλητήριο 17 Μάρτη 12 ΜΕΣ στο Άγαλμα Βενιζέλου

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

* ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΕ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ – ΛΙΒΥΗ

*ΟΧΙ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ

*ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ HOT-SPOTS ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

*ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ – ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΝΕΟΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

*ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΚΟΙΝΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

*ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ – ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

*ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΤΡΑΝΣΟΦΟΒΙΑ, ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟ

Παρ 16.03 | Εκδήλωση: “Μακεδονία Γη Πολυπολιτισμική”

Εκδήλωση – Συζήτηση:

“Μακεδονία Γη Πολυπολιτισμική – Έξω το Νάτο και οι Εθνικισμοί”
Σεβασμός στο Δικαίωμα του Αυτοπροσδιορισμού, Αλληλεγγύη των Λαών.

Εισηγήσεις:
-Τάσος Κωστόπουλος, Δημιοσιογράφος ΕΦ.ΣΥΝ.
-Σπύρος Καραβάς, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
-Μαριγκλέν Ντεμίρι, μέλος του κόμματος Levica (Μακεδονία)

Θα συντονίσει ο Στέλιος Νικητόπουλος, δημοσιογράφος της ΕΤ3.

Παρασκευή 16/3, 6.30μμ, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλους 32

Η κοινή ανακοίνωση των οργανώσεων που συνδιοργανώνουν την εκδήλωση

Οι συλλογικότητες και οι άνθρωποι που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, τη δουλειά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια όλων των λαών του κόσμου. Από αυτή τη σκοπιά, είναι καθήκον μας σήμερα να πάρουμε σαφή θέση, στα λόγια και στο δρόμο, ενάντια στο εθνικιστικό μέτωπο που σχηματίστηκε με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας.

Για τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας

Πρώτα και κύρια, γιατί το μόνο κοινό αίτημα αυτής της ετερόκλητης εθνικιστικής συμμαχίας, το αίτημα δηλαδή να απαγορευτεί στο γειτονικό λαό να χρησιμοποιεί το όνομα της Μακεδονίας, είναι άδικο, ιστορικά λαθεμένο και ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε ότι σλαβικοί πληθυσμοί κατοικούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, διατηρώντας τη δική τους γλώσσα και παράδοση. Εδώ κι έναν αιώνα, ένα μεγάλο τμήμα τους έχει σχηματίσει τη δική του εθνική συνείδηση και ταυτότητα -διακριτή από την ελληνική, τη βουλγάρικη ή τη σέρβικη- συνδέοντάς την εξαρχής με το όνομα της γης που κατοικούσε, δηλαδή τη Μακεδονία. Όπως όλοι οι λαοί της περιοχής, έδωσε κι αυτός τις μάχες του για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία -κάποτε μάλιστα χέρι με χέρι με τον ελληνικό λαό, όπως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντίσταση στους φασίστες κατακτητές (την ίδια στιγμή που οι Έλληνες και Γιουγκοσλάβοι εθνικιστές συνεργάζονταν με τους Ναζί ομοϊδεάτες τους). Και όταν το 1944, μαζί με τους άλλους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, κέρδισε την ανεξαρτησία του, ονόμασε τη χώρα του Μακεδονία, χωρίς να παραξενευτεί ή να διαμαρτυρηθεί κανείς. Ο λαός αυτός έχει και σήμερα το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κι αυτός το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό το δικαίωμα εμείς στην αριστερά θα το υπερασπιστούμε με όποιο κόστος, όπως κάνουμε πάντα: στην Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν ή την Καταλονία.

Η χρήση του ονόματος δεν αποτέλεσε ποτέ μέχρι τώρα και δεν πρέπει να ιδωθεί και σήμερα ως απειλή για καμία γειτονική χώρα. Δεν αφαιρεί με κανένα τρόπο το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο για εμάς είναι εξίσου σεβαστό. Κανένα κράτος και κανένας εθνικισμός δεν μπορεί να μονοπωλεί και να υπαγορεύει ονόματα στην άλλη πλευρά, όπως κάνει κατ’ εξοχήν ο ελληνικός εθνικισμός, προβάλλοντας το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική». Το σύνθημα αυτό προσβάλλει βαθιά το γειτονικό λαό, αφού υπονοεί ότι η εθνική του συνείδηση είναι ψεύτικη, ή -ακόμα χειρότερα- μια κομμουνιστική συνωμοσία του Τίτο για να υφαρπάξει τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας (συνεχίζοντας την αντικομμουνιστική παράδοση της ελληνικής εθνικοφροσύνης). Όμως, κάπως έτσι κατασκευάζεται ιστορικά κάθε εθνική συνείδηση και δεν υπάρχει περισσότερο «αληθινή» ή περισσότερο «ψεύτικη», παρά μόνο στα μυαλά των σοβινιστών. Εξάλλου, τη στιγμή που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι υπάρχουν μακεδονικά εδάφη και πέραν του ελληνικού χώρου, το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» είναι πρόδηλα επιθετικό και αλυτρωτικό, απειλώντας έμμεσα την εδαφική ακεραιότητα των γειτονικών χωρών. Γεγονός που η πιο ακραία (ή ίσως η πιο ειλικρινής) πτέρυγα της εθνικιστικής συμμαχίας δεν φοβάται να πει ευθέως, μιλώντας για διαμελισμό και σύνορα με τη Σερβία.

Για το φόβο του «αλυτρωτισμού»

Αντίστοιχες εθνικιστικές τάσεις αναπτύσσονται βέβαια και στην άλλη πλευρά, όπως και σε κάθε άλλο έθνος. Η υποτιθέμενη καταγωγή των σύγχρονων Μακεδόνων από την αρχαία Μακεδονία του Αλέξανδρου για παράδειγμα, αποτέλεσε κι εκεί έναν ανόητο μύθο, που τροφοδότησε τις εθνικιστικές διαμάχες. Το λούνα παρκ με τα αγάλματα που έστησε η κυβέρνηση Γκρουέφσκι -και που στοίχισε μια περιουσία στο γειτονικό λαό- είναι αντίστοιχης αισθητικής με τις περικεφαλαίες των συλλαλητηρίων. Υπάρχουν κι εκεί ακραίες ομάδες που θέλουν να αποκαταστήσουν την «Μεγάλη Μακεδονία», παραγνωρίζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι ομάδες αυτές έχουν την ίδια ποιότητα και την ίδια βαρύτητα με τους Έλληνες εθνικιστές που διεκδικούν τις δικές τους «χαμένες πατρίδες».

Το βασικό όμως επιχείρημα του ελληνικού κράτους, το οποίο δυστυχώς συμμερίζονται όλα τα κόμματα της Βουλής, δεν αφορά αυτές τις φωνές, αλλά τον υποτιθέμενο «αλυτρωτισμό» του Συντάγματος. Ο αλυτρωτισμός αυτός αποδίδεται σε δύο γεγονότα: πρώτο, το Σύνταγμα αναφέρεται σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα. Η αναφορά αυτή είναι αυτονόητη για κάθε Σύνταγμα και η ελληνική πλευρά με αυτό τον τρόπο επαναφέρει απλά το θέμα του ονόματος με άλλα λόγια. Δεύτερο, το Σύνταγμα δηλώνει το ενδιαφέρον της Δημοκρατίας για τα δικαιώματα των ομογενών πολιτών που ζουν σε άλλα κράτη (με ρητή όμως αναφορά ότι αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας). Η πρόνοια αυτή αποτελεί επίσης εύλογη υποχρέωση κάθε πολιτείας (το ίδιο κάνει π.χ. η Ελλάδα για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία). Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου το ελληνικό κράτος, αν αυτό είχε φροντίσει να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στο εσωτερικό του -κάτι που φυσικά δεν κάνει, αφού ούτε καν αναγνώρισε ποτέ ότι υπάρχει στην Ελλάδα μειονότητα με μακεδονική εθνική συνείδηση και γλώσσα (παρότι για δεκαετίες έστηνε μπάρες και κυνηγούσε όσους μιλούσαν «ντόπια»).

Εθνικισμοί τελικά υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι κι οι δύο επικίνδυνοι για τους δύο λαούς. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η πλευρά που επιτέθηκε πρώτη και που ζητά την αποκλειστικότητα στο όνομα είναι η ελληνική. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης ο ισχυρός παίχτης της περιοχής, αυτό συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό, αυτή συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακόμα και εντός των γειτονικών χωρών. Ο κίνδυνος διεκδικήσεων εκ μέρους του «σκοπιανού αλυτρωτισμού» που επικαλείται ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί μία αστεία δικαιολογία, που σκοπό έχει να γεμίσει φόβο και μίσος τις καρδιές των ανθρώπων.

Για τη συμμαχία των εθνικιστών

Γύρω από αυτές τις σοβινιστικές θέσεις, συσπειρώθηκε ξανά ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία: τοπικοί κομματάρχες και βουλευτές, εταιρίες-χορηγοί, μισαλλόδοξοι ιεράρχες συνοδευόμενοι από το αντίστοιχο ποίμνιο, παραστρατιωτικές οργανώσεις και απόστρατοι στρατηγοί, οπαδικοί στρατοί μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ, ακροδεξιές οργανώσεις, με πρώτη τη ναζιστική συμμορία των υπόδικων δολοφόνων της χρυσής αυγής. Αυτοί οργάνωσαν τα συλλαλητήρια, κάποιοι από αυτούς μίλησαν στα μικρόφωνα, αυτοί έδωσαν τον τόνο, αυτοί φιλοδοξούν να εισπράξουν και τα πολιτικά οφέλη.

Γι’ αυτό και, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις πολιτικές τους απόψεις, όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν τα συλλαλητήρια, ενισχύουν αντικειμενικά, στην πράξη, τους σχεδιασμούς των οργανωτών τους, δηλαδή της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς -κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις όποιες οργανώσεις ή τους διανοούμενους αναφέρονται στην αριστερά. Επιπλέον, τα συλλαλητήρια νομιμοποιούν την παρουσία και τη δράση των ένοπλων ακροδεξιών συμμοριών, οι οποίες από τη μία ανέλαβαν επίσημα την περιφρούρησή τους (αλήθεια, από ποιους;) και από την άλλη βγήκαν παγανιά στην πόλη με στόχο να χτυπήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», να επιτεθούν -ανεπιτυχώς- στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και σε κοινωνικούς χώρους, καταλήγοντας στον εμπρησμό της Libertatia.

Οι στόχοι αυτής της εθνικιστικής συμμαχίας, δεν αφορούν κάποιον -ανύπαρκτο- εξωτερικό εχθρό, αλλά την ίδια την ελληνική κοινωνία. Οι βουλευτές κι οι κομματάρχες των κομμάτων εξουσίας θέλουν να ψηφοθηρεύσουν στα θολά νερά του πατριωτισμού, για να πλασαριστούν καλύτερα στην επόμενη κυβέρνηση. Ο Φραγκούλης, πρώην υπουργός μνημονιακής κυβέρνησης κι αυτός, σχεδιάζει νέα ακροδεξιά κόμματα και απαιτεί να παρέμβει άμεσα ο στρατός στην πολιτική, μέσω ενός «Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας», προπαγανδίζοντας έτσι μια ερντογανικής ποιότητας «δημοκρατία». Όσο για τις επιπτώσεις της νομιμοποίησης των ναζί και των ταγμάτων εφόδου, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές: αναδύθηκαν καθαρά μέσα από τις φλόγες που έκαψαν την κατάληψη της Libertatia.

Φυσικά, όλοι αυτοί προσπαθούν να σύρουν πίσω τους λαϊκά στρώματα που σήμερα πλήττονται βάναυσα από τη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, συνάρθρωσαν γύρω από τα κεντρικά σοβινιστικά τους συνθήματα κάποιες αντικυβερνητικές, αντιμνημονιακές και αντιδυτικές κορώνες για το «ξεπούλημα της πατρίδας μας» κοκ. Λένε ψέματα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αναλάβουν αυτοί την υλοποίηση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ίσως μόνο με περισσότερη βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό». Αποδείχθηκε αυτό άλλωστε με τη στάση τους τον Ιούλη του 2015, όταν όλοι αυτοί συντάχθηκαν με το μπλοκ του «ΝΑΙ», το μπλοκ της υποταγής.

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, ήταν και θα είναι ένας αγώνας ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ένας αγώνας ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν, ένας αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς, ένας αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελληνικός λαός δεν θα συναντήσει ποτέ κανένα φασίστα, κανέναν Τζιτζικώστα και κανένα Φράγκο – παρά μόνο απέναντί του.

Εχθροί μας ο ελληνικός εθνικισμός, η κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ

Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί κίνδυνο για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί μας καλεί, μπροστά σε έναν φανταστικό εξωτερικό εχθρό, να συνταχθούμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους πραγματικούς εχθρούς των εργαζομένων: τα κόμματα του «ΝΑΙ», το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το κεφάλαιο και το στρατό. Ο εθνικισμός αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από τις πραγματικές μάχες που έχουν να δώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, για δουλειά και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και παραμένει αντικειμενικά χρήσιμος για κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η σημερινή -η οποία άλλωστε συμμερίζεται και ανατροφοδοτεί τις «εθνικές» θέσεις. Μια κυβέρνηση που έχει ιστορικές ευθύνες για την απογοήτευση που έσπειρε στο λαό, προσφέροντας το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ακροδεξιού εθνικισμού.

Ο εθνικισμός επίσης μας στοιχίζει ακριβά: την ώρα η μνημονιακή ληστεία των εργαζόμενων εντείνεται, η μόνη δαπάνη που καμία κυβέρνηση δεν τσιγκουνεύεται -αυτής του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένης- είναι οι δαπάνες για τους τερατώδεις εξοπλισμούς που μας πουλάνε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, για το χάιδεμα των «ένστολων» και των ειδικών μισθολογίων τους και γενικά για τη συντήρηση ενός τεράστιου μιλιταριστικού μηχανισμού, ο οποίος βρίσκεται πάντα στη διάθεση του ΝΑΤΟ.

Πίσω από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ οχυρώνεται άλλωστε και σήμερα το ελληνικό κράτος για να επιβάλλει τις αξιώσεις του για το όνομα της Μακεδονίας, μέσω της απειλής χρήσης βέτο. Αποδεικνύει έτσι ξανά ότι το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε. αποτελούν πάντα τα τελευταία οχυρά του ελληνικού αστισμού και του ελληνικού εθνικισμού. Για εμάς βέβαια, με όποιο όνομα και να γίνει, η είσοδος μίας ακόμα βαλκανικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ή αργότερα στην Ε.Ε., θα είναι μία αρνητική εξέλιξη, πρώτα από όλα για τον ίδιο το μακεδονικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας οργανισμός ασφάλειας και σταθερότητας, αλλά ένας επιθετικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που πρακτορεύει, με το όπλο στο χέρι, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Δύο δεκαετίες μετά τη φονική επιδρομή στη Σερβία, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια δεν μπορεί παρά να προκαλέσει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να ανοίξει παράθυρα νέων επεμβάσεων, να εντείνει την καταστολή των προσφύγων: όπως συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη που μπαίνει στο στόχαστρο της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Και τέλος, για να μην ξεχνάμε την πραγματική ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι συνέβη κάθε φορά που κυριάρχησε ο εθνικισμός κι η εθνικοφροσύνη: ας θυμηθούμε τη «Μεγάλη Ιδέα» και τη μικρασιατική εκστρατεία, το σφαγείο των παγκόσμιων πολέμων, τη μεταπολεμική «δημοκρατία» της εθνικόφρονας δεξιάς ή τη Δικτατορία των Φράγκων, το -ελληνικό- πραξικόπημα και την -τουρκική- εισβολή στην Κύπρο. Ελπίζουμε ότι ο λαός μας δεν τα ξεχνά όλα αυτά. Όπως κι ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τι έκαναν οι κομμουνιστές και τι έκαναν οι αστοί εθνικιστές όταν είχαμε απέναντί μας έναν πραγματικό εχθρό: οι πρώτοι πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι για την ελευθερία και οι δεύτεροι την έκαναν για Κάιρο, ή φόρεσαν κουκούλα για να συνεργαστούν με τον κατακτητή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι και όλες εμείς που ανήκουμε στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να πλασαριστούμε καλύτερα στον εθνικό κορμό. Θα σταθούμε ανυποχώρητα απέναντι στο εθνικιστικό μπλοκ, όπως ανυποχώρητα στεκόμαστε απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλό και το δίκιο, για τα πραγματικά συμφέροντα των καταπιεσμένων και των φτωχών, για την ενότητα των εργαζομένων όλων των χωρών, για ειρήνη, δουλειά, δικαιώματα, δημοκρατία, αξιοπρέπεια.

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Αριστερή Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Ξεκίνημα – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ανασύνθεση, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

Παρ & Σαβ 10 – 11.11 | 100 χρόνια Ρωσική Επανάσταση: Διήμερο Δικτύου, Δικτύωσης & ΟΝΡΑ

Δύο συζητήσεις και δύο ταινίες για τη Ρωσική Επανάσταση και την επαναστατική στρατηγική στον 21ο αιώνα

***

Παρασκευή 10 Νοέμβρη, 7:00 μ.μ., Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, 2ος όροφος):

«Από τον Οκτώβρη του ’17 στο πρώτο εργατικό κράτος: ζητήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό»

Τη συζήτηση ανοίγουν οι:

* Ηλίας Ιωακείμογλου
* Γιάννης Αλμπάνης

Προβολή: «Από τον Τσάρο στον Λένιν», του Χέρμαν Άξελμπανκ (ΗΠΑ, 1937)

Σάββατο 11 Νοέμβρη, 7:00 μ.μ., Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, 2ος όροφος):

«Από την εξουσία των σοβιέτ ως τον γραφειο-κρατικό αυταρχισμό: η δύσκολη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας».

Τη συζήτηση ανοίγουν οι:

* Βαγγελίτσα Κοντοδήμα
* Χρήστος Λάσκος

Προβολή: «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», του Τζίγκα Βερτόφ (ΕΣΣΔ, 1929)

Εκατό χρόνια μετά την κατάκτηση της εξουσίας από τα Σοβιέτ και τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας, η Οκτωβριανή Επανάσταση παραμένει το πιο σημαντικό χειραφετησιακό εγχείρημα του 20ου αιώνα και άρα το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας μας – για το οποίο έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε και να κουβεντιάσουμε, αν το κύριο ερώτημά μας είναι τοπώς θα αλλάξουμε τον κόσμο σήμερα.
Παίρνοντας λοιπόν την αφορμή από την επέτειο, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και η ΟΝΡΑ – Ανασύνθεση οργανώνουν ένα διήμερο συζητήσεων γύρω από την επαναστατική εμπειρία του Οκτώβρη του ’17.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Η πρώτη συζήτηση αφορά τα ζητήματα της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

• Ποια ήταν η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ.;
• Ποιες ήταν οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που αντιμετώπισε, ποιες πραγματικές δυσκολίες κι αντιφάσεις συνάντησε;
• Πώς εξελίχθηκε η σχέση ανάμεσα στη διαδικασία ανατροπής των παραγωγικών σχέσεων και στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;
• Ποιες ήταν οι διαφορετικές προσεγγίσεις που αναπτύχθηκαν στο κόμμα των Μπολσεβίκων και τη σοβιετική κοινωνία γύρω από αυτά τα ζητήματα;
• Ποιες απόψεις επικράτησαν και γιατί; Ποια συμπεράσματα προκύπτουν για τις σημερινές δυνατότητες μετάβασης σε μία μετακαπιταλιστική κοινωνία; Αν ο εικοστός αιώνας πρόσφερε ένα «υπόδειγμα» για την επανάσταση (πολιτική απεργία, λαϊκός πόλεμος), αν οι επαναστάσεις του εικοστού αιώνα συνδέθηκαν με πολέμους (διεθνείς και εμφυλίους, πριν και μετά το ξέσπασμά τους), τι έχει να μας το «υπόδειγμα» αυτός για τις σημερινές διεθνοποιημένες κοινωνίες;

ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

• Η δεύτερη συζήτηση θέτει στο επίκεντρο τη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας:
• Πώς λειτουργούσαν τα Σοβιέτ, ως δομές εργατικής κι επαναστατικής δημοκρατίας, πριν και μετά την επανάσταση;
• Ποιες άλλες μορφές δημοκρατίας ανέδειξε η επαναστατική διαδικασία;
• Πώς καθορίστηκαν τα ζητήματα της δημοκρατίας και της πολιτικής οργάνωσης στη μετεπαναστατική Ρωσία;
• Πώς, πότε και γιατί προέκυψαν τα φαινόμενα γραφειοκρατίας και κρατικού αυταρχισμού στη μετεπαναστατική Σοβιετική Ένωση;
• Ποια η σχέση μεταξύ της εργατικής επανάστασης και των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, από τον Οκτώβρη ως σήμερα;
Οι απαντήσεις, που ξέρουμε ότι απασχολούν επίσης πολλές πλευρές της αγωνιζόμενης Αριστεράς, θέλουμε να ξεφύγουν από το στενό πλαίσιο ενός «επετειακού» διήμερου. Θέλουμε να αποτελέσουν συμβολές στην αναζήτηση των αναγκαίων εναλλακτικών σήμερα, μπροστά στην εντεινόμενη καπιταλιστική κρίση. Αλλά και κόντρα σ’ ένα αίσθημα ανημποριάς και καθήλωσης: Στις Αναμνήσεις ενός επαναστάτη, ο Βικτόρ Σερζ γράφει για την εξοικείωσή του με αυτό το αίσθημα «ανυπαρξίας διαφυγής» για πολλά χρόνια: σχεδόν όλη του τη ζωή. Για τον κόσμο στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Ρωσική Επανάσταση ήταν η στιγμή που ανέστειλε ακριβώς το αίσθημα αυτό.

Παρ 09.06 | 30 χρόνια Δίκτυο για Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Τα 30 χρόνια Δικτύου για Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα θα γιορταστούν και στη Θεσσαλονίκη. Εντάξει, δε θα κατεβάσουμε κλαρίνα και νταούλια, αλλά θα κάνουμε μια καλή συνάντηση των παλιών και των νέων, των εντός και των παράλληλα, όσων επιμένουν αλλά κι όσων μπορεί να αποφάσισαν κάποια στιγμή πως το όχημα που τους ταιριάζει είναι κάποιο άλλο.

Την Παρασκευή αργά το απογευματάκι στις 8μμ, στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών στην Ερμού 23, στο φυσικό μας χώρο, θα υποδεχτούμε φίλους και συντρόφισσες, θα κάνουμε (ελπίζουμε) ένα καλό κύκλο συζήτησης για τους κύκλους που ανοίξαμε και κλείσαμε τόσα χρόνια, αλλά και για τα σχήματα που καλούμαστε να διαμορφώσουμε και να χαράξουμε στις εποχές που έρχονται (ή ήδη έχουν φτάσει).

Φυσικά το κρασί θα είναι δροσερό, οι μπύρες παγωμένες και τα ποτά καθαρά, για να μπορούμε να συνεχίσουμε όπως μας ταιριάζει την κουβέντα και την παρέα στο bar μετά μουσικής που θα ακολουθήσει.

Κυρ 29.01 | Χρυσή Αυγή – Βιομηχανία Διώξεων

το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα οργανώνει εκδήλωση-συζήτηση
“Χρυσή Αυγή – Βιομηχανία Διώξεων”

με τους:
Γιώργο Τσιάκαλο, ομότμο καθηγητή ΑΠΘ
Σπύρο Μαρκέτο, επίτιμο καθηγητή ΑΠΘ
@popto_mousi, παραγωγό του Omnia TV και παρουσιαστή της εκπομπής “Η δίκη της Χρυσής Αυγής” 

την Κυριακή 29 Γενάρη, 7 μμ, στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23)

* Ο Γιώργος Βραχνής, ιδιοκτήτης καφενείου στη Βέροια, την 9η Ιουνίου 2012, δέχτηκε επίθεση στο μαγαζί του από νεοναζί της Χρυσής Αυγής, σπάζοντάς το. Οι ίδιοι, κατά τη συνήθη πρακτική τους, έκαναν μήνυση στο θύμα τους. Στη διαδικασία του αυτοφώρου που ακολούθησε, ο Γιώργος Βραχνής, κατηγορούμενος για εξύβριση και απειλή, καταδικάστηκε σε 4 μήνες και 20 μέρες, κάτι παραπάνω από τον ένα φασίστα που δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 4 μήνες. 

Τώρα, την Τρίτη 31/1/2017, ο Γιώργος Βραχνής σέρνεται και πάλι στα δικαστήρια της Βέροιας, κατηγορούμενος για ψευδορκία, ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμιση.

Η θέση μας στο πλευρό του

Κοινή Ανακοίνωση ενάντια στην καταστολή των προσφύγων στην Ειδομένη

13241280_10208642628436607_8281140675579367162_n
Η Κυβέρνηση αποφάσισε και “εκτελεί” τη δεύτερη επιχείρηση εκκένωσης της Ειδομένης, από τους χιλιάδες πρόσφυγες που παραμένουν εκεί τους τελευταίους μήνες διεκδικώντας να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε άλλες χώρες. H επιχείρηση έρχεται μετά από ένα διάστημα διαρκούς καταστολής και στοχευμένου καταναγκασμού σε πείνα και εξαθλίωση, προκειμένου να καμφθεί αυτή η πολιτική τους στάση, με την οποία διεκδικούσαν το άνοιγμα των συνόρων. Η “μη αστυνομική” επιχείρηση “εκτελείται” με μονάδες ΟΠΚΕ, ΥΜΕΤ και ΜΑΤ σε επιφυλακή, απομακρύνοντας από το χώρο, σε ακτίνα 3-5 χιλιομέτρων, αλληλέγγυους και δημοσιογράφους (εκτός αυτούς της κρατικής ΕΡΤ), ενώ στο χώρο βρίσκονται μόνο επίσημες ΜΚΟ. Μάλιστα, τις τελευταίες μέρες η περιοχή κηρύχθηκε στρατιωτικοποιημένη ζώνη, με αποτέλεσμα η απαγόρευση διέλευσης να καταλήξει ακόμη και σε προσαγωγές αλληλέγγυων που μοίραζαν εφημερίδες. Στόχος της κυβέρνησης είναι να μεταφέρει τους πάνω από 8.500 πρόσφυγες/μετανάστες σε βιομηχανικούς χώρους γύρω από τη Θεσσαλονίκη.
Η παραπάνω κατάσταση είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της ΕΕ να κλείσει τα σύνορά της και να καταστείλει τους πρόσφυγες, πολιτική  την οποία συνυπογράφει η ελληνική κυβέρνηση. Η “Ενωμένη Ευρώπη” φροντίζει να ενώνει μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, καταδικάζοντας στην εξαθλίωση όποιον δεν τον έχει ανάγκη. Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει (υπό τις επιταγές βέβαια της ΕΕ, αλλά και τη δική της σύμφωνη γνώμη) το ρόλο του διαλογέα. Διαλέγει, επί της ουσίας, ποιοι είναι “χρήσιμοι” προς εκμετάλλευση στα κράτη της ΕΕ, ποιοι δηλαδή θα αποτελέσουν το φθηνό εργατικό δυναμικό με μηδαμινά δικαιώματα και ποιοι θα απελαθούν, επαναπροωθηθούν κλπ. Άλλωστε, η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, εγκλωβίζοντας από τη μία τους πρόσφυγες στη χώρα και προχωρώντας από την άλλη σε επαναπροωθήσεις, ακόμα και προς εμπόλεμες ζώνες. Την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ διευρύνει τις βάσεις του στην Ελλάδα και αποκτά σταθερή πλέον παρουσία στο Αιγαίο.
Οι πρόσφυγες/μετανάστες, οι οποίοι έρχονται από εμπόλεμες ζώνες, ολοκληρωτικά καθεστώτα και αυταρχικές κυβερνήσεις, αντιμετωπίζονται από την Ευρώπη και τα κράτη της με φράχτες, φυλακίσεις, απελάσεις και πνιγμούς. Οι πρόσφυγες της Ειδομένης, από τις άθλιες συνθήκες του καταυλισμού, περνάνε στο στοίβαγμα σε χώρους ακατάλληλους για ανθρώπινη διαμονή, απομονωμένους από κατοικημένες περιοχές. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, έχουν γίνει απεργίες πείνας προσφύγων/μεταναστών που δεν αντέχουν άλλο σε αυτές τις συνθήκες διαβίωσης, ενώ σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη έχουν γίνει κοινές κινητοποιήσεις ντόπιων-μεταναστών για το σταμάτημα του πολέμου και το άνοιγμα των συνόρων.
Στεκόμαστε, όπως πάντα, στο πλευρό των προσφύγων/μεταναστών αναγνωρίζοντάς τους ως θύματα μιας κοινής επίθεσης που στις χώρες τους εκδηλώνεται με το χειρότερο πρόσωπο. Εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες πρέπει να δώσουμε κοινό αγώνα απέναντι στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον πόλεμο που μας επιβάλουν. Αν σήμερα δε σταθούμε εμπόδιο σε αυτή την πολιτική, η επίθεση θα βαθύνει για όλες/ους μας. Κυβέρνηση, ΕΕ, κεφάλαιο θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση τους πάνω από τα πτώματά μας, αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσουμε. Με ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη και πάλη των λαών θα ανατρέψουμε την επίθεση, οικοδομώντας έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, πολέμους κι εκμετάλλευση.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
  • Να μην ασκηθεί καμία μορφή βίας κατά των προσφύγων/μεταναστών της Ειδομένης.
  • Να ανοίξουν τώρα τα σύνορα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
  • Να σταματήσουν οι πολεμικές συρράξεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και γεννούν την προσφυγιά.
  • Άμεση διάλυση του ΝΑΤΟ, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μηχανισμός πολέμου.
  • Οι πρόσφυγες/μετανάστες δικαιούνται προστασία, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, μέσα στον ιστό των πόλεων, άσυλο και δικαίωμα να μετεγκατασταθούν άμεσα στις χώρες που επιθυμούν. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιοι χώροι φιλοξενίας να είναι ανοιχτοί για τους πρόσφυγες και την κοινωνία υποδοχής.
  • Να δοθεί σε όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες η δυνατότητα να αποκτήσουν κάρτα εργασίας για ισότιμες εργασιακές σχέσεις και πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση.
  • Να μην αναγνωριστεί η Τουρκία ως ασφαλής τρίτη χώρα και να σταματήσει πάραυτα η εγκληματική επαναπροώθηση των προσφύγων σε αυτήν.
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ξεκίνημα, ΟΚΔΕ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Να το φωνάξουμε ακόμα πιο δυνατά: Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος! – Δίκτυο για τα Πολιτικά & Κοινωνικά Δικαιώματα

apelaseis 2_0

Από χτες έχει μπει σε εφαρμογή η επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Είναι προφανές ότι η 4η Απριλίου 2016 θα περάσει στην Ιστορία ως μέρα ντροπής. Η εικόνα των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων που οδηγούνταν δεμένοι προς απέλαση στην «ασφαλή» Τουρκία του Ερντογάν, θα στοιχειώνει για πάντα την τάχα μου πολιτισμένη Ευρώπη. Όπως επίσης, αυτή η εικόνα θα αποτελεί πάντα το τεκμήριο της πολιτικής και ηθικής κατάπτωσης μιας κυβέρνησης που επαγγέλθηκε την ελπίδα για να διολισθήσει εντέλει στο ρόλο του εντολοδόχου της βαρβαρότητας.

Σήμερα που καταλύεται ακόμα και αυτή η Συνθήκη της Γενεύης, πρέπει ξαναπούμε αυτό που λέγαμε πάντοτε, με ακόμα πιο δυνατή φωνή: Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος! Η ελεύθερη μετακίνηση και η αξιοπρεπής διαβίωση συνιστούν αναφαίρετα δικαιώματα κάθε ανθρώπου.

Το Σάββατο 9 Απριλίου συμμετέχουμε στην προσφυγική διαδήλωση που οργανώνει η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες (Βικτώρια, 2:00μμ)

 

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Παρασκευή 29/01 στις 19.30 / Εκδήλωση: Η ήττα και η ανασυγκρότηση της Αριστεράς – Δίκτυο για τα Πολιτικά & Κοινωνικά Δικαιώματα

Η δεύτερη ανοιχτή συζήτηση του Δικτύου για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, εν όψει της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης.

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές και την άνοδο του Σύριζα. Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Το δημοψήφισμα. Η συνθηκολόγηση. Ο μνημονιακός Σύριζα και η αριστερή λιτότητα.  Οι ελπίδες που διαψεύσθηκαν.

Πού ήταν «το λάθος»;  Μπορούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά και πώς;  Υπάρχει αριστερή διαχείριση της κρίσης;

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση του κινήματος στα αδιέξοδα;

Πόσο είναι απαραίτητη η ενότητα στη δράση;

Τη συζήτηση ανοίγουν οι:

Γιώργος Βελεγράκης, Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά

Θωμάς Σουνάπογλου, Ναρ-Ανταρσυα

Θόδωρος Φέστας, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Δέσποινα Χαραλαμπίδου, Λαϊκή Ενότητα

 

Παρασκευή 29 Γενάρη, στις  19.30

στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Ερμού 23, Θεσσαλονίκη

 

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

http://www.diktio.org/

ekdilosi+aristera+kai+final-1

Παρασκευή 15/01 στις 19.30 – Εκδήλωση: Η ΕΕ, το Ευρώ, οι εναλλακτικές και η αριστερά – Δίκτυο για τα Πολιτικά & Κοινωνικά Δικαιώματα

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα σας καλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει εν όψη της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης τον επόμενο μήνα.

12472263_491573631028716_2769682449477750923_n

Το περασμένο καλοκαίρι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η «Ευρώπη» και το Ευρώ αναδείχθηκαν σε καθοριστικό παράγοντα των κοινωνικών συγκρούσεων. Από τη μία, το περήφανο «ΌΧΙ» των φτωχών της 5ης Ιουλίου, το οποίο δεν φοβήθηκε ούτε τις απειλές της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας, ούτε τη συμμαχία των κυρίαρχων τάξεων της χώρας, κάτω από τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μένουμε Ευρώπη».  Από την άλλη, η υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η υπογραφή του 3ου μνημονίου, με τη μοναδική δικαιολογία ότι «δεν υπάρχει καμία εναλλακτική» έξω από την –υφιστάμενη- Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του Ευρώ.

Τις καυτές εκείνες εβδομάδες του Ιουλίου, το θέμα της «Ευρώπης»  αποτέλεσε για μία στιγμή ανοιχτό πεδίο κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης: το ερώτημα είχε τεθεί, συζητιόταν με πάθος σε κάθε γωνιά της ελληνικής κοινωνίας και τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης και μπροστά στις νέες εκλογές, η συζήτηση αυτή υποχώρησε. Το «αυτονόητο» της «ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας» κέρδισε ακόμα μία φορά, με κόστος τις ελπίδες που είχε πριν από λίγο γεννήσει στις εργατικές τάξεις η κυβερνητική αλλαγή. Αυτό όμως που σίγουρα χαράχτηκε στη συνείδηση του κόσμου, και θα χαράζεται βαθύτερα όσο θα ξεδιπλώνονται τα μέτρα του νέου μνημονίου, είναι ότι στο πλαίσιο της υφιστάμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης «δεν υπάρχει καμία εναλλακτική» πέρα από την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Πιάνοντας το νήμα της συζήτησης εκεί που το αφήσαμε τον Ιούλη του 2015, και μπροστά στην ερχόμενη Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα οργανώνει ανοιχτή συζήτηση με θέμα την «Ευρώπη»: ποιος είναι ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα; Ποιες ήταν και είναι οι συνέπειες από τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτή; Υπάρχουν περιθώρια για μία «άλλη Ευρώπη»; Υπάρχει δυνατότητα για μια άλλη πολιτική στο πλαίσιο της «υπαρκτής» Ευρωπαϊκής Ένωσης; Υπάρχει διέξοδος έξω από αυτή την Ευρώπη-Φρούριο; Υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική πέρα από το ευρώ και τους μηχανισμούς του;

Πέρα από το Δίκτυο, στη συζήτηση κλήθηκαν να παρέμβουν εκπρόσωποι των διαφορετικών τάσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και συγκεκριμένα ο Γιώργος Κρεασίδης από το Νέο Αριστερό Ρεύμα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Σπύρος Ρισμάνης από τη Λαϊκή Ενότητα και ο Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος από τη Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 15 Γενάρη 2015, στο Στέκι Μεταναστών – Κοινωνικό Κέντρο (Ερμού 23), στις 7.30. Ακολουθεί ποτάκι in situ υπό τους ήχους της μουσικής του David Bowie.

27/3, Εκδήλωση-συζήτηση: «Τα πεδία των εργατικών αγώνων»

diktyo+ergasiaka+27032015+afisa

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα την οργάνωση του εργατικού κινήματος στη νέα περίοδο «Τα πεδία των εργατικών αγώνων», την Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015, 20:00, στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Ερμού 23, Θεσσαλονίκη.

Τη συζήτηση θα ανοίξουν οι:

  • Κίμωνας Παπαθωμάς , Δίκτυο Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων
  • Δημήτρης Τσιγγάνης, μέλος ΔΣ σωματείου εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
  • Νίκος Νικήσιανης, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Θα κουβεντιάσουμε για το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του στη νέα πολιτική συγκυρία, τις δυνατότητες και τις δυσκολίες.

Για τα πεδία της πάλης και την οργάνωσή της: απέναντι στην κυβέρνηση, το κεφάλαιο, το εσωτερικό της εργατικής τάξης …

Για τα στρατηγικά επίδικα και τα περιεχόμενά τους:  πάλη ενάντια στην ανεργία, ανάσχεση της φτωχοποίησης των εργαζομένων, αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, πάλη ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, αγώνας για καθολική πρόσβαση στην υγεία, εργαζομένων και ανέργων.