Κοινωνικό Κέντρο / Στέκι Μεταναστών
Θεσσαλονικη
Εκδηλώσεις – συζητήσεις – προβολές – συναυλίες
Δασκάλες και μαθήτριες, μαθητές και δάσκαλοι αφήνουμε για λίγο τα μολύβια, πιάνουμε ταψιά και κατσαρόλες και σας περιμένουμε στο πρώτο γλεντάκι της φετινής χρονιάς.
Στα όργανα οι Mess στον τεκέ.
Σάββατο 2/12, Κοινωνικό Κέντρο- Στέκι Μεταναστ(ρι)ών, μετά τις 21:30.
Μη λείψει κανείς/καμιά!
H κινηματογραφικη ομαδα Πα.Μακ ή αλλιως CULT , κλεινει 1 χρονο απο την δημιουργια της και σας προ(σ)καλει να παρταρουμε ολοι μαζι στο Στεκι μεταναστων!!
//ποταρες& μπυρες για την οικονομικη ενισχυση της καμπανιας του στεκιου Keep Steki Plugged In//
Με αφορμή την 25η Νοέμβρη, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, το Cine Στέκι αυτήν την Κυριακή 26/11 στις 20:30 προβάλλει την ταινία “Θέλμα & Λουίζ” (Thelma & Louise).
Η Θέλμα (Τζίνα Ντέιβις), μια καταπιεσμένη νοικοκυρά, που δέχεται σωματική βία από τον άντρα της, και η Λουίζ (Σούζαν Σάραντον), μια δυνατή γυναίκα με τραυματικό παρελθόν, αποφασίζουν να το σκάσουν, πραγματοποιώντας ένα απελευθερωτικό ταξίδι, όταν η Λουίζ σκοτώνει τον βιαστή της Θέλμα, το ταξίδι γίνεται επικίνδυνο. Τα δελτία ειδήσεων τις αντιμετωπίζουν ως επικίνδυνες εγκληματίες, ενώ οι άντρες αστυνόμοι στο τηλέφωνο προσπαθούν να τις συνετίσουν. Όμως η ελευθερία τους είναι η μόνη τους διέξοδος και ας κρατάει λίγο.
Το trailer της ταινίας:
https://www.youtube.com/watch?v=2iBFmKlO4BY
Cine Στέκι Μεταναστών
Κάθε Κυριακή στις 20.30
Στα μέσα της ταινίας θα ακολουθήσει διάλειμμα, οπότε παρακαλούμε τους καπνιστές να αναμένουν εως τότε, διότι ο χώρος είναι μικρός. Σεβόμαστε τον διπλανό μας –> καπνίζουμε στο μπαλκόνι.
*Όσοι-ες επιθυμούν να συμμετέχουν στην διοργάνωση των προβολών μπορούν να καθίσουν στην συνέλευση μετά την ταινία.
Για τις Π, Ν, Τ – ΓΙΑ ΚΑΘΕΜΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ
Στην προσπάθειά μας να γράψουμε ένα κειμενο για την γυναικεία κακοποίηση αρχικά και έπειτα για τις αδίκως φυλακισμένες γυναίκες που βρίσκονταν σε συνθήκη αυτοάμυνας, αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η διαδικασία χρειάζεται στην πραγματικότητα τόσο μεγάλη επεξήγηση, τόσο ισχυρή επιχειρηματολογία, καλά δομημένο λόγο και συγκέντρωση αποδείξεων, που συχνά συνοδεύονται από την ψυχολογική, σωματική και συναισθηματική έκθεση του θύματος. Ο γυναικείος βιασμός είναι μία κακοποίηση, την οποία το θύμα δεν υφίσταται μία φορά. Μετά την πράξη το θύμα, εφόσον επιλέξει να διηγηθεί την εμπειρία του, υπόκειται σε έναν συνεχή βιασμό, ο οποίος προέρχεται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τα δικαστήρια, τους δικηγόρους, τα media, τους μπάτσους, τους γονείς και καλείται να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με όσους αμφισβητούν την εγκυρότητα της κακοποίησής του.
Ποιος έχει δώσει όμως το δικαίωμα σε εκείνους να παρεμβαίνουν κακοποιητικά στα σώματα και στις ψυχές μας και να μην τηρούν τα όρια που εμείς οι ίδιες επιλέγουμε να βάλουμε; Μεγαλωμένες σε μία πλήρως ετεροσεξιστική πατριαρχική κοινωνία, έχουμε μάθει κάποιους τυπικούς κανόνες για το πώς να αποφεύγουμε έναν βιασμό με τη ευπρεπή και κατάλληλη ενδυμασία, με τη μετριασμένα προκλητική συμπεριφορά –τόσο όσο, για να μην σε αποκαλέσουν μυξοπαρθένα, αλλά ούτε και πουτανάκι- καθώς και με τη «συνετή» διαχείριση της διασκέδασης και της συμπεριφοράς μας στις βραδινές εξόδους. Έχουμε εντυπώσει στον ψυχισμό μας τον φόβο τους βιασμού και έχουμε μάθει να τον αντιμετωπίζουμε παθητικά ως μία κατάσταση –επιτελούμενη στα αυστηρά πλαίσια εκμυστήρευσης- η οποία, αν δεν ακολουθήσεις τους σωστούς κανόνες, μπορεί να σου συμβεί. Από την άλλη μεριά, απέναντι σε ένα γυναικέιο σώμα, το οποίο έχει επενδυθεί με τον μύθο μιας σεξουαλικοποιημένης εικόνας, που κατασκευάζεται στα μέτρα της ετεροκανονικής αντρικής φετιχιστικής κακοποιητικής αρρενωπής συμπεριφοράς (δηλαδή ματσίλας), στέκεται ο θείος, ο πατέρας, ο δάσκαλος, το αφεντικό, ο γκόμενος, ο κινηματικός/κομματικός/συνελευσιακός «σύντροφος», ο οποίος θεωρεί πως μπορεί να παρεμβαίνει στα σώματά μας, με την αισχρή εντύπωση, ότι αυτό στην πραγματικότητα μπορεί και να μας αρέσει.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το θύμα αποφασίσει να εκμυστηρευτεί το βιασμό του στην οικογένεια και τους φίλους του; Τότε, ένα συχνό φαινόμενο είναι να γίνει η εμπειρία του πυρήνας μιας αντρικής βεντέτας, στα πλαίσια της λεβεντιάς και της παλικαριάς. Τα αρσενικά μαζεύονται για να υποστηρίξουν, όχι τόσο το κακοποιημένο θύμα, αλλά την δική τους θιγμένη αντρική τιμή, καθώς τους ατίμασαν την μάνα, την κόρη, την γκόμενα, την αδερφή. Έπειτα τα δικαστήρια και οι συνήγοροι υπεράσπισης θέτουν το θύμα σε μία διαρκή ανάκριση και αμφισβήτηση, λες και είναι εκείνη ο θύτης, τη ρωτούν τι φορούσε, αν είχε πιεί, γιατί δεν αμύνθηκε τόσο σκληρά ώστε να μην βιαστεί, γιατί μπήκε στο αμάξι του, τι γύρευε με τόσους πολλούς άντρες μόνη, γιατί κυκλοφορούσε τόσο αργά χωρίς παρέα, μήπως στην πραγματικότητα «τα ήθελε ο κώλος της»; Αυτή είναι λοιπόν η στιγμή, που μία γυναίκα αναγκάζεται να ζήσει ξανά και ξανά και να απολογηθεί τον βιασμό της, εκείνη είναι η στιγμή που μία γυναίκα αντιμετωπίζεται απο την κοινωνία και τις αρχές ως θύτης και όχι ως θύμα. Η διαδικασία αυτή και η συγκάλυψη των βιαστών από τις ίδιες τις αρχές λειτουργεί σαφώς ενοποιητικά και ενθαρρυντικά για τους επικείμενους βιαστές, που δεν έχουν τίποτα πια να φοβηθούν.
Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που οι γυναίκες επιλέγουν να αμυνθούν απέναντι στον βιασμό τους φαίνεται πως για ακόμη μία φορά καταλήγουν να τιμωρούνται με τον πιο αυστηρό τρόπο. Και με τη λέξη βιασμό δεν επικεντρώνουμε σε καμία περίπτωση στην διείσδυση καθώς μία τέτοια οπτική οδηγεί σε μία φαλλογοκεντρική ανάλυση και εξήγηση. Αντιθέτως τον βιασμό εντοπίζουμε στην παραβίαση, που αποσκοπεί στην σεξουαλική κακοποίηση, των προδιαγεγραμμένων ορίων που έχει βάλει ο κάθε άνθρωπος προσωπικά. Για αυτό λοιπόν η έννοια «απόπειρα βιασμού» για εμάς δεν υφίσταται. Η περίπτωση της Π. της Ν. και της Τ. αποτελούν παραδείγματα γυναικών οι οποίες αντί της προσωπικής τους εξόντωσης, κατάφεραν να αμυνθούν και να υποστηρίξουν οι ίδιες τις εαυτές τους απέναντι στον βιαστή τους, με κάθε μέσο, όπως πχ η αυτοάμυνα με μαχαίρι ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Κάτι τέτοιο θεωρήθηκε από τους δικαστές επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμού, αντανάκλαση του χαμηλού μορφωτικού τους επιπέδου, της καταγωγής τους, των εξαρτήσεων τους, του κώδικα επικοινωνίας που έχουν υιοθετήσει στα πλαίσια του υποκόσμου στον οποίον έχουν ανατραφεί και άλλα πολλά. Η άμυνα απέναντι στην παραβίαση των ορίων μας δεν είναι απλώς θεμιτή, είναι απαραίτητη και δεν αποσκοπεί μόνο στην αποφυγή της σωματικής και συναισθηματικής μας καταπάτησης, αλλά και στη δημιουργία μιας συνολικής κουλτούρας, η οποία θα ανατρέψει την κανονικότητα και θα δημιουργήσει τον φόβο σε όποιον επιχειρεί να απλώσει το χέρι πάνω μας.
Το «όχι» απέναντι σε κάποιον που ξεπερνά τα όρια μας μπορεί να ειπωθεί ρητά αλλά και να σηματοδοτηθεί με το ίδιο μας το σώμα. Το «όχι» και όλες οι υπόλοιπες φράσεις, λέξεις, κινήσεις, που δηλώνουν άρνηση δεν είναι προϊόν παιχνιδιού, φετίχ, πρόκλησης σεξουαλικού ενδιαφέροντος ή κάτι άλλο. ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΧΙ, με όποιον τρόπο και αν εκφράζεται. Σημαίνει δε θέλω να με αγγίζεις, αισθάνομαι άσχημα, φύγε από εδώ, με ενοχλείς, σταμάτα αυτό που κάνεις και μπορεί να ειπωθεί οποιαδήποτε στιγμή, είτε κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, είτε έξω στο δρόμο, στην δουλειά, στο μπαρ. Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει και να αμφισβητήσει την αίσθηση της σωματικής και ψυχικής παραβίασης των προσωπικών ορίων καθώς οι ίδιες επιλέγουμε που αρχίζουν και που τελειώνουν αυτά.
Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η γυναικεία αυτοάμυνα απέναντι σε περιστατικά βιασμού τιμωρείται και τίθεται υπο εξονυχιστική εξερεύνηση και αμφισβήτηση. Γιατί η γυναίκα (συμβολικά και πρακτικά) που τόλμησε να αμυνθεί απέναντι στο βιαστή της καταστέλλεται και φιμώνεται. Γιατί αυτές που επιχειρούν να διαρρήξουν την τυπική εξουσιαστική αντρική άνεση των βιαστών να κακοποιούν τα σώματά μας, γεγονός που έχει τροφοδοτηθεί από την πατριαρχική κουλτούρα, καταλήγουν να στοχοποιούνται κοινωνικά και να μην τους αναγνωρίζεται το αυτονόητο. Ας σκεφτούμε όλες, όλ@ και όλοι πόσο λιγότερα θύματα θα θρηνούσαμε εάν όλες οι γυναίκες μπορούσαν να αμυνθούν απέναντι στον βιαστή τους.
Για αυτό λοιπόν, ως λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ, ασέξουαλ, στεκόμαστε δίπλα σε αυτές που διώκονται, γιατί τόλμησαν να αμυνθούν. Τις στηρίζουμε οικονομικά, ηθικά, συλλογικά και με κάθε μέσο. Αυτές είναι η απάντηση για κάθε βιαστή που θα τολμήσει να φερθεί κακοποιητικά σε κάθε γυναίκα.
Όλες μαζί να σπάσει η σιωπή.
RADical Pride – Αυτοοργανωμένο Pride για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας
Η Επιτροπή Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού διοργανώνει συλλογική κουζίνα
στο Κοινωνικό Κέντρο/ Στέκι Μεταναστών
(Ερμού με Βενιζέλου)
την Παρασκευή 24 Νοέμβρη
από τις 8:30μμ
με τους Πάντα Τέτοια Band
Ο Τζένεσις, ένας διπολικός τρόφιμος ψυχιατρείου, επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια εγκλεισμού στην πόλη όπου μεγάλωσε με τη βοήθεια του μεγάλου αδελφού του. Αναζητώντας θετικό προσανατολισμό, αναλαμβάνει να διδάξει την τέχνη του σκακιού στα μη προνομιούχα παιδιά της γειτονιάς που φλερτάρουν με την παραβατικότητα. Το έργο του αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες όταν αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το φιλύποπτο περιβάλλον της ντόπιας κοινότητας, αλλά και με τα προσωπικά του φαντάσματα που δεν λένε να τον εγκαταλείψουν.
Cine Στέκι Μεταναστών
Κάθε Κυριακή στις 20.30
Στα μέσα της ταινίας θα ακολουθήσει διάλειμμα, οπότε παρακαλούμε τους καπνιστές να αναμένουν εως τότε, διότι ο χώρος είναι μικρός. Σεβόμαστε τον διπλανό μας –> καπνίζουμε στο μπαλκόνι.
*Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν στην διοργάνωση των προβολών μπορούν να καθίσουν στην συνέλευση μετά την ταινία.
DizZy Folk’n’Rock (live)
sat 18 nov @22.00
room39
https://www.facebook.com/events/298695893970778/
Η Θεατρική Ομάδα Ιστορίας Αρχαιολογίας κρατά βάρδια στο Στέκι Μεταναστών και φιλοξενεί την θεατρική παράσταση «Η τέλεια μέρα» που μας έρχεται από τον Βόλο και τον σκηνοθέτη Γιάννη Φαρμακίδη για μία μόνο παράσταση στη Θεσσαλονίκη.
//στο χώρο θα σερβίρουμε ζεστό και μοσχομυριστό Glühwein για την ενίσχυση της ομάδας.
ώρα έναρξης: 21.00
Ερμού 23
είσοδος ελεύθερη
Δελτίο Τύπου
Ύμνος στο ψέμα
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιάννης Φαρμακίδης ανεβάζει μια νέα παράσταση. Πρόκειται για το έργο «Η τέλεια μέρα» (Der perfekte Tag) του γερμανού συγγραφέα Ρενέ Πόλλες (Rene Pollesch). Ένα σύγχρονο έργο, πρωτοανέβηκε στο φεστιβάλ της Φρανκφούρτης το 2010, το οποίο πραγματεύεται την σχέση αλήθειας και ψέματος. Η μετάφραση έγινε από τον σκηνοθέτη, ο οποίος και θα ερμηνεύσει το έργο. Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στο Κοινωνικό Κέντρο / Στέκι Μεταναστών, Ερμού 23, Θεσσαλονίκη. Η διάρκεια της παραστάσεως είναι περίπου είκοσι πέντε (25) λεπτά.
Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως δηλώνουν φίλες/φίλοι της αλήθειας. Και όμως! Η αλήθεια μάς εμποδίζει να ζήσουμε! Σ’ αυτό το εκ πρώτης όψεως παράδοξο συμπέρασμα καταλήγει το θεατρικό έργο «Η τέλεια ημέρα» του σύγχρονου γερμανού συγγραφέα Ρενέ Πόλλες. Παράδοξο; Πιθανόν να είναι, πιθανόν και να μην είναι παράδοξο. Πρέπει να δείτε την παράσταση για να βγάλετε συμπέρασμα.
Οι θεατές της παραστάσεως θα κληθούν να διαλέξουν. Ή θα προσχωρήσουν την απελευθερωτική δύναμη του ψέματος ή θα παραμείνουν δουλικά προσκολλημένες και προσκολλημένοι στην αλήθεια και την δυστυχία που πάντοτε φέρνει. Ο συγγραφέας μάς επισημαίνει ότι μπορούμε να ζούμε όμορφα όσο αποδεχόμαστε τα ψέματα και βεβαίως με την προϋπόθεση ότι δεν θα αναζητήσουμε την αλήθεια με βλαβερές συνέπειές της. Η ιδέα στην πραγματικότητα δεν είναι καινούρια. Πρώτος την διατύπωσε ο Σοφοκλής. Ο Οιδίποδας θα μπορούσε να είχε ζήσει μιά ευτυχισμένη ζωή, εάν δεν είχε επιδιώξει να μάθει την αλήθεια.
Μπορεί κάποιος να δει όλα τα παραπάνω ως ένα ευφυολόγημα και το συγκεκριμένο θεατρικό έργο ως μιά ειρωνεία. Πιθανόν να είναι έτσι. Πιθανόν και να μην είναι. Ο μόνος τρόπος για να βγάλει κάποιος ένα οριστικό συμπέρασμα είναι να έρθει και να δει την παράσταση. Στο κάτω κάτω η είσοδος είναι δωρεάν.
Η ΑρΕν επιστρέφει στο στέκι Μεταναστών και σπάει τη μονοτονία της Τετάρτης.Τα λόγια είναι περιττά, οι μπύρες παγωμένες και ο προτζέκτορας έτοιμος.
——————————
Λίγα λόγια για την ταινία:
Έξι χρόνια μετά το εξαιρετικό «Λιμάνι της Χάβρης», ο Άκι Καουρισμάκι επιστρέφει δυναμικά με το νέο του φιλμ «Η Άλλη Πλευρά της Ελπίδας».
Ένας Σύρος προσφυγας δραπετεύει από το κέντρο κράτησης. Ένας Φιλανδό έμπορος αφήνει πίσω την παλιά του ζωή για να ανοίξει ένα εστιατόριο. Δύο άντρες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, συναντιούνται και οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα.
Αυτή η ταινία είναι νουάρ, επειδή ο κόσμος μας είναι σκοτεινός. Κι είναι συναισθηματική, επειδή οι άνθρωποί του το έχουν, κρυφά, ανάγκη. Γιατί, όπως φαίνεται, τα βασικά στοιχεία της ανθρωπιάς χρειάζονται υπενθύμιση κι η «άλλη όψη της ελπίδας» εξαρτάται από το σε ποια πλευρά του λιμανιού βρίσκεσαι.
Μια θεατρική ομάδα δίχως όνομα φιλοξενείται από το Στέκι Μεταναστών στη θεσσαλονίκη για την παρουσιάσει του project:
Πώς κηδεύοναι οι αγάπες;
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Ένας άντρας και μία γυναίκα. Δύο πρόσωπα δίχως ηλικία, ονόματα και εποχή, ενσαρκώνουν βιώματα της ασθένειας και του έρωτα. Μας μεταφέρουν τις εμπειρίες , τους πόνους, τους φόβους, τις σκέψεις τους, μέσα από το σώμα και τις φωνές τους. Μια παράσταση βασισμένη σε προσωπικά βιώματα, τα οποία εκφράζονται μέσω της συρραφής πολλών έργων της Σάρα Κέην και της Γκόλφω του Περεσιάδη σε συνδυασμό με το έργο Αβελάρδος και Ελοϊζα του Καλαβριανού.
Πώς ξεκινάμε από το τέλος και φτάνουμε στην αρχή;
Πώς αντιστρέφονται οι ρόλοι;
Μπορούμε εμείς να απαντήσουμε;
Πώς κηδεύονται οι αγάπες;
Πώς τις πιάνεις και τις βάζεις στον τάφο πώς μπόρεσες να συνεχίσεις χωρίς εμένα;
Πώς θα μεγαλώσω χωρίς εσένα;
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ‘ρθε ο κόσμος…
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κυράνου Ιφιγένεια
Κείμενο – Δραματουργική επεξεργασία: Κυράνου Ιφιγένεια
Κινησιολογία : Κυράνου Ιφιγένεια, Αγάπη Καραγιάννη
Σκηνογραφία: Κλεοπάτρα Καραγιαννάκη
Βοηθός σκηνογράφου: Χρυσάνθη Καραγιαννάκη, Ελευθερία Λαυτσίδου
Κοστούμια: Κυράνου Ιφιγένεια
Μακιγιάζ: Θεοφανώ Παϊτάκη
Γραφιστικά: Κούδα Κατερίνα
Παραγωγή: Γιώτα Ευαγγέλου
Παίζουν:
Αγάπη Καραγιάννη, Άγγελος Κουμούτσος
Ευχαριστούμε για την πολίτιμη βοήθεια τους : Μαρίνα Κοτζαμάνη, Γιάννη Λεοντάρη, Άγγελο Γουναρά.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Σάββατο&Κυριακή 11-12 Νοεμβρίου ώρα 21:00/ Στέκι Μεταναστών/ Θεσσαλονίκη
Το project θα παρουσιαστεί και 2η μέρα την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 21.00 στο Στέκι Μεταναστών.
Για να κλείσετε θέσεις επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλέφωνο 6955443140 ή fb: Γιωτα Ευαγγελου.
* Θα ακολουθήσει πάρτυ το Σάββατο μετά το project στο Στέκι Μεταναστών με μπύρες &ποτά για την ενίσχυση του χώρου!
Έχοντας προγραμματίσει έναν κύκλο εκδηλώσεων και δράσεων για την υποστήριξη της καμπάνιας Keep Steki Plugged In, δε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάπου αλλού πέρα από το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών, την ίδια δηλαδή τη δομή που απειλείται λόγω αυτού του χρέους.
Την Κυριακή 12 Νοέμβρη θα αρχίσει από τις 6.30 μια βραδιά αφιερωμένη στην καμπάνια. Αρχικά θα μιλήσουμε με άτομα που συμμετείχαν στον ξενώνα προσφύγων και στο εγχείρημα που συνδύαζε την άμεση κι έμπρακτη αλληλεγγύη με την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση και θα δούμε πώς οι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων αποτελούν ένα διαχρονικό εργαλείο του αντιρατσιστικού κινήματος με τη συνδρομή μελών της κατάληψης Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza στην Αθήνα. Φυσικά θα μιλήσουμε και για το Στέκι ως τέτοιο, για τη χρόνια που διανύουμε και τις δράσεις που αυτό στεγάζει και φέτος.
Κατόπιν, κατά τις 8, κι αφού οι Πλήρει Ντάξει θα έχουν κουρδίσει, θα συνεχίσουμε με ρεμπέτικο γλεντάκι συνοδεία των απαραίτητων μεζέδων και ποτών.
Παράλληλα, θα λειτουργήσει για τρίτη και τελευταία μέρα παζάρι οικονομικής ενίσχυσης της καμπάνιας, το οποίο θα είναι στημένο από την Παρασκευή 10/11.
— – —
A new season of events is now starting for our campaign#KeepStekiPluggedIn! Of course, we start from our own home, Social Center – Migrant’s Place, our Steki.
On Sunday 12th of November we start from 18.30 for a night dedicated to the campaign.
Initially we will speak with people that participated in the old Refugee Shelter of Thessaloniki which combined active solidarity with self-organisation and we will examine how the squats for the housing of refugees constitute a timeless and valuable tool of the Antiracist Movement. Members of the Refugee Accommodation Center “City Plaza” of Athens will take part and contribute to this examination. In this regard we will also speak about Steki and the ongoing season of its actions and collectives that it houses.
Afterwards, around 20.00, Pleeri Ntaksi will tune their instruments and will offer us a great “rebetiko” night accompanied by the must-have drinks and “meze”.
At the same time, and starting from Friday 10/11, a bazzar for the financial support of the campaign will be held.
Χρειάζεται πρόγραμμα και χάρτη το 3ήμερο 10-12 Νοέμβρη στο Στέκι!
(Για ασφαλή περιήγηση σε πλήρη ανάλυση, δείτε το https://socialcenter.espivblogs.net/…/20…/11/triimeropoli.png, κάντε zoom in και καταστρώστε τη διαδρομή σας)
Πολιτική ιστορία, κριτική προσέγγιση, αναμέτρηση με τα παραδοσιακά ερωτήματα και ζητήματα της επαναστατικής πρακτικής και στοχασμός για τη ριζοσπαστική προοπτική του παρόντος είναι το πρώτο συστατικό του ΠΣΚ. Το αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που συνδιοργανώνει το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα με τη Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και την Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ (https://www.facebook.com/events/374878989634588/), ξεκινά την Παρασκευή στις 19.00 με τη συζήτηση «Από τον Οκτώβρη του ’17 στο πρώτο εργατικό κράτος: ζητήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό», ενώ το Σάββατο 11/11 την ίδια ώρα, κουβεντιάζουμε με θέμα «Από την εξουσία των σοβιέτ ως τον γραφειο-κρατικό αυταρχισμό: η δύσκολη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας». Τις συζητήσεις κάθε μέρα τις ακολουθούν προβολές ταινιών – την Παρασκευή το ντοκιμαντέρ «Από τον Τσάρο στον Λένιν», του Χέρμαν Άξελμπανκ (ΗΠΑ, 1937), ενώ τη 2η μέρα το ιστορικό και θεμελιώδες για την τέχνη του κινηματογράφου στο σύνολό της «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», του Τζίγκα Βερτόφ (ΕΣΣΔ, 1929). Φυσικά, ένα bar στο εντευκτήριο του Στεκιού με έμφαση στη βότκα χρειάζεται στο ενδιάμεσο. Μεγάλες επιτυχίες της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού θα ντύσουν μουσικά τη βραδιά.
Το μενού εμπλουτίζεται το Σάββατο, οπότε και θα παρουσιαστεί για πρώτη μέρα στις 21.00 το θεατρικό project «Πώς κηδεύοναι οι αγάπες;» (https://www.facebook.com/events/1363798207075548/). Η ομάδα μπορεί να (αυτό)χαρακτηρίζεται ανώνυμη, οι συντελεστές, όμως, διαθέτουν κι όνομα και χάρη. Οι θεατές θα βλέπουν, λοιπόν, τους Αγάπη Καραγιάννη και Άγγελο Κουμούτσου να ακολουθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ιφιγένειας Κυρανού. Το project θα επαναληφθεί την Κυριακή την ίδια ώρα στο 2ο όροφο της Ερμού 23. Η ομάδα του project θα αναλάβει και τα decks του Στεκιού μετά την παράσταση του Σαββάτου και αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη για ό,τι δούμε κι ακούσουμε εκείνο το βράδυ!
Το γλυκό στο τέλος… Η Κυριακή θα είναι μια μέρα αφιερωμένη στην καμπάνια για το χρέος του ξενώνα (https://www.facebook.com/events/734362426763696) και ξεκινά από νωρίς για να μην ξενυχτήσει. Στις 18.30 θα λάβει χώρα μια συζήτηση, που θα καταπιάνεται με το πώς μια παλιά ιστορία, όπως αυτή του ξενώνα, συνδέεται με τα εγχειρήματα του σήμερα, μέσα από τις σταθερές του αντιρατσιστικού κινήματος και των κινήσεων άμεσης κι έμπρακτης αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες. Θα συνδράμουν με εισαγωγικές τοποθετήσεις, άτομα που ενεπλάκησαν στον ξενώνα, όσο αυτός λειτουργούσε αυτοοργανωμένα καθώς και μέλη της κατάληψης του City Plaza από την Αθήνα. Στις 20.00 θα αρχίσουν και οι πρώτες νότες από τους Πλήρει Ντάξει που θα απλώσουν με τη σειρά τους το νήμα από τα παλιά ρεμπέτικα στις δικές τους συνθέσεις με τις παραδοσιακές πάντα συνταγές (τις γαστρονομικές συνταγές της βραδιάς θα τις τσιμπολογάμε παράλληλα, μαζί με τα ποτά μας).
Όλο το τριήμερο στον 1ο όροφο του Στεκιού, θα υπάρχει παζάρι second hand ρούχων, καλλιτεχνικών δημιουργιών, δίσκων και βιβλίων. Τα έσοδα από το παζάρι και το γλέντι της Κυριακής θα πάνε στην ενίσχυση της καμπάνιας του χρέους.
Δύο συζητήσεις και δύο ταινίες για τη Ρωσική Επανάσταση και την επαναστατική στρατηγική στον 21ο αιώνα
***
Παρασκευή 10 Νοέμβρη, 7:00 μ.μ., Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, 2ος όροφος):
«Από τον Οκτώβρη του ’17 στο πρώτο εργατικό κράτος: ζητήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό»
Τη συζήτηση ανοίγουν οι:
* Ηλίας Ιωακείμογλου
* Γιάννης Αλμπάνης
Προβολή: «Από τον Τσάρο στον Λένιν», του Χέρμαν Άξελμπανκ (ΗΠΑ, 1937)
Σάββατο 11 Νοέμβρη, 7:00 μ.μ., Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, 2ος όροφος):
«Από την εξουσία των σοβιέτ ως τον γραφειο-κρατικό αυταρχισμό: η δύσκολη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας».
Τη συζήτηση ανοίγουν οι:
* Βαγγελίτσα Κοντοδήμα
* Χρήστος Λάσκος
Προβολή: «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», του Τζίγκα Βερτόφ (ΕΣΣΔ, 1929)
Εκατό χρόνια μετά την κατάκτηση της εξουσίας από τα Σοβιέτ και τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας, η Οκτωβριανή Επανάσταση παραμένει το πιο σημαντικό χειραφετησιακό εγχείρημα του 20ου αιώνα και άρα το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας μας – για το οποίο έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε και να κουβεντιάσουμε, αν το κύριο ερώτημά μας είναι τοπώς θα αλλάξουμε τον κόσμο σήμερα.
Παίρνοντας λοιπόν την αφορμή από την επέτειο, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και η ΟΝΡΑ – Ανασύνθεση οργανώνουν ένα διήμερο συζητήσεων γύρω από την επαναστατική εμπειρία του Οκτώβρη του ’17.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Η πρώτη συζήτηση αφορά τα ζητήματα της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
• Ποια ήταν η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ.;
• Ποιες ήταν οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που αντιμετώπισε, ποιες πραγματικές δυσκολίες κι αντιφάσεις συνάντησε;
• Πώς εξελίχθηκε η σχέση ανάμεσα στη διαδικασία ανατροπής των παραγωγικών σχέσεων και στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;
• Ποιες ήταν οι διαφορετικές προσεγγίσεις που αναπτύχθηκαν στο κόμμα των Μπολσεβίκων και τη σοβιετική κοινωνία γύρω από αυτά τα ζητήματα;
• Ποιες απόψεις επικράτησαν και γιατί; Ποια συμπεράσματα προκύπτουν για τις σημερινές δυνατότητες μετάβασης σε μία μετακαπιταλιστική κοινωνία; Αν ο εικοστός αιώνας πρόσφερε ένα «υπόδειγμα» για την επανάσταση (πολιτική απεργία, λαϊκός πόλεμος), αν οι επαναστάσεις του εικοστού αιώνα συνδέθηκαν με πολέμους (διεθνείς και εμφυλίους, πριν και μετά το ξέσπασμά τους), τι έχει να μας το «υπόδειγμα» αυτός για τις σημερινές διεθνοποιημένες κοινωνίες;
ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
• Η δεύτερη συζήτηση θέτει στο επίκεντρο τη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας:
• Πώς λειτουργούσαν τα Σοβιέτ, ως δομές εργατικής κι επαναστατικής δημοκρατίας, πριν και μετά την επανάσταση;
• Ποιες άλλες μορφές δημοκρατίας ανέδειξε η επαναστατική διαδικασία;
• Πώς καθορίστηκαν τα ζητήματα της δημοκρατίας και της πολιτικής οργάνωσης στη μετεπαναστατική Ρωσία;
• Πώς, πότε και γιατί προέκυψαν τα φαινόμενα γραφειοκρατίας και κρατικού αυταρχισμού στη μετεπαναστατική Σοβιετική Ένωση;
• Ποια η σχέση μεταξύ της εργατικής επανάστασης και των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, από τον Οκτώβρη ως σήμερα;
Οι απαντήσεις, που ξέρουμε ότι απασχολούν επίσης πολλές πλευρές της αγωνιζόμενης Αριστεράς, θέλουμε να ξεφύγουν από το στενό πλαίσιο ενός «επετειακού» διήμερου. Θέλουμε να αποτελέσουν συμβολές στην αναζήτηση των αναγκαίων εναλλακτικών σήμερα, μπροστά στην εντεινόμενη καπιταλιστική κρίση. Αλλά και κόντρα σ’ ένα αίσθημα ανημποριάς και καθήλωσης: Στις Αναμνήσεις ενός επαναστάτη, ο Βικτόρ Σερζ γράφει για την εξοικείωσή του με αυτό το αίσθημα «ανυπαρξίας διαφυγής» για πολλά χρόνια: σχεδόν όλη του τη ζωή. Για τον κόσμο στις αρχές του εικοστού αιώνα, η Ρωσική Επανάσταση ήταν η στιγμή που ανέστειλε ακριβώς το αίσθημα αυτό.
από την επόμενη τετάρτη ξεδιπλώνουμε τα φτερά μας & λικνιζόμαστε σε λατίνικους ρυθμούς υπό την καθοδήγηση της Σοφίας!
το μάθημα θα ξεκινάει στις 8μμ στον 2ο όροφο και η συνεισφορά όλων μας ας είναι συσκευασμένα τρόφιμα για το δίκτυο υποστήριξης αστέγων & μεταναστ(ρι)ών της room.
NOV3 10pm