Για τις Π, Ν, Τ – ΓΙΑ ΚΑΘΕΜΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ
Στην προσπάθειά μας να γράψουμε ένα κειμενο για την γυναικεία κακοποίηση αρχικά και έπειτα για τις αδίκως φυλακισμένες γυναίκες που βρίσκονταν σε συνθήκη αυτοάμυνας, αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η διαδικασία χρειάζεται στην πραγματικότητα τόσο μεγάλη επεξήγηση, τόσο ισχυρή επιχειρηματολογία, καλά δομημένο λόγο και συγκέντρωση αποδείξεων, που συχνά συνοδεύονται από την ψυχολογική, σωματική και συναισθηματική έκθεση του θύματος. Ο γυναικείος βιασμός είναι μία κακοποίηση, την οποία το θύμα δεν υφίσταται μία φορά. Μετά την πράξη το θύμα, εφόσον επιλέξει να διηγηθεί την εμπειρία του, υπόκειται σε έναν συνεχή βιασμό, ο οποίος προέρχεται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τα δικαστήρια, τους δικηγόρους, τα media, τους μπάτσους, τους γονείς και καλείται να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με όσους αμφισβητούν την εγκυρότητα της κακοποίησής του.
Ποιος έχει δώσει όμως το δικαίωμα σε εκείνους να παρεμβαίνουν κακοποιητικά στα σώματα και στις ψυχές μας και να μην τηρούν τα όρια που εμείς οι ίδιες επιλέγουμε να βάλουμε; Μεγαλωμένες σε μία πλήρως ετεροσεξιστική πατριαρχική κοινωνία, έχουμε μάθει κάποιους τυπικούς κανόνες για το πώς να αποφεύγουμε έναν βιασμό με τη ευπρεπή και κατάλληλη ενδυμασία, με τη μετριασμένα προκλητική συμπεριφορά –τόσο όσο, για να μην σε αποκαλέσουν μυξοπαρθένα, αλλά ούτε και πουτανάκι- καθώς και με τη «συνετή» διαχείριση της διασκέδασης και της συμπεριφοράς μας στις βραδινές εξόδους. Έχουμε εντυπώσει στον ψυχισμό μας τον φόβο τους βιασμού και έχουμε μάθει να τον αντιμετωπίζουμε παθητικά ως μία κατάσταση –επιτελούμενη στα αυστηρά πλαίσια εκμυστήρευσης- η οποία, αν δεν ακολουθήσεις τους σωστούς κανόνες, μπορεί να σου συμβεί. Από την άλλη μεριά, απέναντι σε ένα γυναικέιο σώμα, το οποίο έχει επενδυθεί με τον μύθο μιας σεξουαλικοποιημένης εικόνας, που κατασκευάζεται στα μέτρα της ετεροκανονικής αντρικής φετιχιστικής κακοποιητικής αρρενωπής συμπεριφοράς (δηλαδή ματσίλας), στέκεται ο θείος, ο πατέρας, ο δάσκαλος, το αφεντικό, ο γκόμενος, ο κινηματικός/κομματικός/συνελευσιακός «σύντροφος», ο οποίος θεωρεί πως μπορεί να παρεμβαίνει στα σώματά μας, με την αισχρή εντύπωση, ότι αυτό στην πραγματικότητα μπορεί και να μας αρέσει.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το θύμα αποφασίσει να εκμυστηρευτεί το βιασμό του στην οικογένεια και τους φίλους του; Τότε, ένα συχνό φαινόμενο είναι να γίνει η εμπειρία του πυρήνας μιας αντρικής βεντέτας, στα πλαίσια της λεβεντιάς και της παλικαριάς. Τα αρσενικά μαζεύονται για να υποστηρίξουν, όχι τόσο το κακοποιημένο θύμα, αλλά την δική τους θιγμένη αντρική τιμή, καθώς τους ατίμασαν την μάνα, την κόρη, την γκόμενα, την αδερφή. Έπειτα τα δικαστήρια και οι συνήγοροι υπεράσπισης θέτουν το θύμα σε μία διαρκή ανάκριση και αμφισβήτηση, λες και είναι εκείνη ο θύτης, τη ρωτούν τι φορούσε, αν είχε πιεί, γιατί δεν αμύνθηκε τόσο σκληρά ώστε να μην βιαστεί, γιατί μπήκε στο αμάξι του, τι γύρευε με τόσους πολλούς άντρες μόνη, γιατί κυκλοφορούσε τόσο αργά χωρίς παρέα, μήπως στην πραγματικότητα «τα ήθελε ο κώλος της»; Αυτή είναι λοιπόν η στιγμή, που μία γυναίκα αναγκάζεται να ζήσει ξανά και ξανά και να απολογηθεί τον βιασμό της, εκείνη είναι η στιγμή που μία γυναίκα αντιμετωπίζεται απο την κοινωνία και τις αρχές ως θύτης και όχι ως θύμα. Η διαδικασία αυτή και η συγκάλυψη των βιαστών από τις ίδιες τις αρχές λειτουργεί σαφώς ενοποιητικά και ενθαρρυντικά για τους επικείμενους βιαστές, που δεν έχουν τίποτα πια να φοβηθούν.
Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που οι γυναίκες επιλέγουν να αμυνθούν απέναντι στον βιασμό τους φαίνεται πως για ακόμη μία φορά καταλήγουν να τιμωρούνται με τον πιο αυστηρό τρόπο. Και με τη λέξη βιασμό δεν επικεντρώνουμε σε καμία περίπτωση στην διείσδυση καθώς μία τέτοια οπτική οδηγεί σε μία φαλλογοκεντρική ανάλυση και εξήγηση. Αντιθέτως τον βιασμό εντοπίζουμε στην παραβίαση, που αποσκοπεί στην σεξουαλική κακοποίηση, των προδιαγεγραμμένων ορίων που έχει βάλει ο κάθε άνθρωπος προσωπικά. Για αυτό λοιπόν η έννοια «απόπειρα βιασμού» για εμάς δεν υφίσταται. Η περίπτωση της Π. της Ν. και της Τ. αποτελούν παραδείγματα γυναικών οι οποίες αντί της προσωπικής τους εξόντωσης, κατάφεραν να αμυνθούν και να υποστηρίξουν οι ίδιες τις εαυτές τους απέναντι στον βιαστή τους, με κάθε μέσο, όπως πχ η αυτοάμυνα με μαχαίρι ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Κάτι τέτοιο θεωρήθηκε από τους δικαστές επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμού, αντανάκλαση του χαμηλού μορφωτικού τους επιπέδου, της καταγωγής τους, των εξαρτήσεων τους, του κώδικα επικοινωνίας που έχουν υιοθετήσει στα πλαίσια του υποκόσμου στον οποίον έχουν ανατραφεί και άλλα πολλά. Η άμυνα απέναντι στην παραβίαση των ορίων μας δεν είναι απλώς θεμιτή, είναι απαραίτητη και δεν αποσκοπεί μόνο στην αποφυγή της σωματικής και συναισθηματικής μας καταπάτησης, αλλά και στη δημιουργία μιας συνολικής κουλτούρας, η οποία θα ανατρέψει την κανονικότητα και θα δημιουργήσει τον φόβο σε όποιον επιχειρεί να απλώσει το χέρι πάνω μας.
Το «όχι» απέναντι σε κάποιον που ξεπερνά τα όρια μας μπορεί να ειπωθεί ρητά αλλά και να σηματοδοτηθεί με το ίδιο μας το σώμα. Το «όχι» και όλες οι υπόλοιπες φράσεις, λέξεις, κινήσεις, που δηλώνουν άρνηση δεν είναι προϊόν παιχνιδιού, φετίχ, πρόκλησης σεξουαλικού ενδιαφέροντος ή κάτι άλλο. ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΧΙ, με όποιον τρόπο και αν εκφράζεται. Σημαίνει δε θέλω να με αγγίζεις, αισθάνομαι άσχημα, φύγε από εδώ, με ενοχλείς, σταμάτα αυτό που κάνεις και μπορεί να ειπωθεί οποιαδήποτε στιγμή, είτε κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, είτε έξω στο δρόμο, στην δουλειά, στο μπαρ. Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει και να αμφισβητήσει την αίσθηση της σωματικής και ψυχικής παραβίασης των προσωπικών ορίων καθώς οι ίδιες επιλέγουμε που αρχίζουν και που τελειώνουν αυτά.
Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η γυναικεία αυτοάμυνα απέναντι σε περιστατικά βιασμού τιμωρείται και τίθεται υπο εξονυχιστική εξερεύνηση και αμφισβήτηση. Γιατί η γυναίκα (συμβολικά και πρακτικά) που τόλμησε να αμυνθεί απέναντι στο βιαστή της καταστέλλεται και φιμώνεται. Γιατί αυτές που επιχειρούν να διαρρήξουν την τυπική εξουσιαστική αντρική άνεση των βιαστών να κακοποιούν τα σώματά μας, γεγονός που έχει τροφοδοτηθεί από την πατριαρχική κουλτούρα, καταλήγουν να στοχοποιούνται κοινωνικά και να μην τους αναγνωρίζεται το αυτονόητο. Ας σκεφτούμε όλες, όλ@ και όλοι πόσο λιγότερα θύματα θα θρηνούσαμε εάν όλες οι γυναίκες μπορούσαν να αμυνθούν απέναντι στον βιαστή τους.
Για αυτό λοιπόν, ως λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ, ασέξουαλ, στεκόμαστε δίπλα σε αυτές που διώκονται, γιατί τόλμησαν να αμυνθούν. Τις στηρίζουμε οικονομικά, ηθικά, συλλογικά και με κάθε μέσο. Αυτές είναι η απάντηση για κάθε βιαστή που θα τολμήσει να φερθεί κακοποιητικά σε κάθε γυναίκα.
Όλες μαζί να σπάσει η σιωπή.
RADical Pride – Αυτοοργανωμένο Pride για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας
