Εδώ και 20 χρόνια, οι συλλογικότητες κι οι άνθρωποι που στήνουμε αυτό το φεστιβάλ, αγωνιζόμαστε για ανοιχτά σύνορα και άσυλο για τους πρόσφυγες για τους πρόσφυγες, χαρτιά και δικαιώματα για τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα του ρατσισμού και στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους αυτούς -οι οποίοι κατά κανόνα ανήκουν στους πιο φτωχούς και καταπιεσμένους εργαζόμενους- γιατί πιστεύουμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν στη δουλειά και στη ζωή. Γνωρίζουμε ότι ο αποκλεισμός κάποιων ομάδων -πρώτα των «ξένων»- από τα κοινωνικά δικαιώματα, την υγεία ή την εκπαίδευση για παράδειγμα, μετατρέπει τα δημόσια αυτά αγαθά σε προνόμια των λίγων, για να χαθούν στη συνέχεια για όλη την κοινωνική πλειοψηφία. Για αυτό και προσπαθήσαμε να συνδέσουμε τους αγώνες των μεταναστών με τα άλλα κοινωνικά κινήματα: από την πάλη για περιβαλλοντική δικαιοσύνη, ως την περηφάνεια των lgbtqi+ ατόμων κι από τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία ως τις εργατικές αντιστάσεις. Ανοίξαμε λοιπόν το φεστιβάλ σε όλες τις αγωνιζόμενες ομάδες, για να γίνει μία μεγάλη γιορτή αντίστασης κι αλληλεγγύης.
Στα χρόνια της κρίσης, παλέψαμε πάλι μαζί, ενάντια στα μνημόνια, τη φτώχεια και την ανεργία. Τα εγχειρήματα που είχαμε ξεκινήσει για τους μετανάστες -όπως τα στέκια, τα εθελοντικά σχολεία κι ιατρεία, οι κουζίνες- ανοίξανε τώρα τις πόρτες τους σε όλους τους αποκλεισμένους. Η έμπρακτη αλληλεγγύη ήταν για εμάς το πρώτο βήμα αντίστασης. Τα επόμενα βήματα, τα κάναμε στους μεγάλους αγώνες εκείνης της περιόδου, στις γενικές απεργίες, τις πλατείες, στην περήφανη στάση του «Όχι». Ταρακουνήσαμε τα πράγματα για τα καλά, αλλά οι αντίπαλοί μας, οι κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το κεφάλαιο, κατάφεραν τελικά να περάσουν τα νέα, χειρότερα, μνημόνια. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ προσπάθησε να πείσει το λαό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, για να επιβάλλει ένα διαρκές μνημόνιο, με κόφτες και ιδιωτικοποιήσεις, με μέτρα και «αντίμετρα», τα οποία κλέβουν ένα ευρώ από τους φτωχούς για να το δώσουν στους πλούσιους. Ο κόσμος απελπίστηκε, φοβήθηκε, κλείστηκε σπίτι. Πάνω σε αυτό το φόβο και τη συντηρητικοποίηση πατάει η ακροδεξιά για να βγει ξανά στο προσκήνιο, με χίλια διαφορετικά προσωπεία, στην Ελλάδα, τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ. Όμως ο φασισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, μας θέλουν χωρισμένους, στρέφουν τον έναν φτωχό ενάντια στον άλλον, για να κερδίζουν τελικά τα αφεντικά. Ταυτόχρονα, η κρίση, ο εθνικισμός, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φέρνουν κι άλλους πολέμους, κι άλλες επεμβάσεις, κι άλλους εμφύλιους, κι άλλη προσφυγιά, κι άλλη απελπισία.
Έτσι, με το βούρδουλα της καταστολής και την προπαγάνδα των καναλιών της, η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να διαιωνίσει τη δικτατορία των αγορών, στριμώχνοντάς μας ανάμεσα στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό από τη μια, και τα ζόμπι της ακροδεξιάς από την άλλη. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή τη μέγγενη. Αν δεν πάει άλλο, λέμε, να πάει αλλιώς. Ξέρουμε όμως ότι το πρώτο βήμα αντίστασης είναι πάντα η αλληλεγγύη κι ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Αν θέλουμε να αλλάξουνε τα πράγματα, ντόπιοι και μετανάστριες, εργαζόμενες κι άνεργοι, έχουμε το καθήκον να υπερασπιστούμε μαζί τα δικαιώματά μας στη δουλειά, να σταματήσουμε τους πλειστηριασμούς των λαϊκών σπιτιών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να διεκδικήσουμε σχολεία και νοσοκομεία ανοιχτά σε όλους τους ανθρώπους. Δεν είμαστε μόνοι: χιλιάδες εργαζόμενοι κι άνεργες σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο απορρίπτουν τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση, ψηφίζουν «λάθος» στα δημοψηφίσματα, αμφισβητούν το ευρώ και μία εχθρική προς τους λαούς Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι εδώ επίσης, το κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τα προσφυγόπουλα, οι αντιφασιστικοί αγώνες, οι κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, μας δίνουν ελπίδα.
Ξέρουμε πια ότι τα δικαιώματα, οι ανάγκες και τα όνειρά μας, δεν χωράνε στον ασφυκτικό κλοιό που μας επιβάλλουν οι κυβερνήσεις κι η Ε.Ε. Σε αυτό το πλαίσιο, η κρίση κι η λιτότητα θα ανακυκλώνονται για χρόνια, με μόνιμα θύματα τους εργαζόμενους κι ακόμα περισσότερο τους ανέργους, ενώ καμιά ανάπτυξη, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα έρθει, δεν θα μας προσφέρει τίποτα άλλο, πέρα από περισσότερη εκμετάλλευση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Κανένας σωτήρας δεν θα προσφέρει έτοιμη τη διέξοδο, μαζί πρέπει να αναζητήσουμε τις εναλλακτικές, τους δρόμους που θα μας βγάλουν επιτέλους έξω από αυτό τον εφιάλτη. Πάντα μέσα από τους κοινούς αγώνες, τη συντροφική συζήτηση κι αντιπαράθεση, τη συνεύρεση. Σε αυτά λοιπόν αφιερώνουμε το 20ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, με την ελπίδα να πιάσουμε ξανά το νήμα της αντίστασης και της διεκδίκησης.
Ανοιχτά σύνορα στους πρόσφυγες, άσυλο στη χώρα που επιθυμούν. Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα στους μετανάστες, ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά. Ενάντια στα στρατόπεδα εγκλεισμού, μικρές δομές φιλοξενίας μέσα στις πόλεις. Όλα τα παιδιά στα ίδια θρανία. Να καταργηθεί η αντιμεταναστευτική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Όχι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Όχι στα σχέδια νέων πολέμων στην Ανατολική Μεσογείου, όχι στην εμπλοκή του ελληνικού κράτους. Ελεύθερη έκφραση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων, απελευθέρωση φύλου και σεξουαλικότητας. Ποτέ ξανά φασισμός, να μπουν στη φυλακή οι δολοφόνοι της ΧΑ. Να μην περάσουν τα νέα μέτρα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές στις συντάξεις, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, το νέο μνημόνιο διαρκείας.
