Ούτε κέντρα κράτησης , ούτε «ανοιχτής φιλοξενίας»
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την έναρξη της λειτουργίας τους, έχει αποδειχτεί εκ των πραγμάτων ότι τα κέντρα «προσωρινής φιλοξενίας» των προσφύγων αποτελούν χώρους εκτοπισμού από την κοινωνία, την πόλη και τη ζωή της, ότι είναι μέρος του μηχανισμού αποκλεισμού από τα δικαιώματα, ότι, παρά τον φαινομενικά «ανοιχτό» χαρακτήρα τους, συνιστούν τελικά δομές εγκλεισμού όπου καταστέλλεται κάθε διάθεση και απόπειρα αντίστασης. Από τον πόλεμο, τη φτώχεια και τα απολυταρχικά καθεστώτα λοιπόν, στην ευρωπαϊκή “φιλοξενεία” του αποκλεισμού και εγκλεισμού.
Όλα αυτά βγήκαν στο προσκήνιο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το προηγούμενο διάστημα, οπότε και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είχαν να αντιμετωπίσουν επιπλέον την παγωνιά και το χιόνι. Ενώ οι κρατικές αρχές αδιαφορούσαν για την μετακίνηση τους σε θερμαινόμενους και αξιοπρεπείς χώρους διαβίωσης, παράλληλα συνέχιζαν την απαγόρευση της εισόδου σε αυτούς τους χώρους σε κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις/συλλογικότητες. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να αποκόψουν πλήρως τους πρόσφυγες από το κίνημα αλληλεγγύης, ποινικοποιώντας το, μιλώντας με χυδαιότητα για “υποκινητές των αγώνων”, ενώ από την άλλη εξασφαλίζουν ότι η κριτική και η καταγγελία δε θα λερώσει το παραμύθι των «πεντάστερων ξενοδοχείων», όπως συχνά τα έχουν ονομάσει κρατικοί λειτουργοί και κυβέρνηση. Έτσι τα κέντρα «φιλοξενείας» έχουν μετατραπεί σε κέντρα κράτησης με σημαντικές ευθύνες να βαραίνουν τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στους χώρους. Οι ΜΚΟ έχουν αναλάβει -σίγουρα όχι ανιδιοτελώς- το ρόλο του «αστυφύλακα» των camps, ενώ το κράτος ενισχύει αυτή τη συνθήκη μεταφέροντας σε τέτοιες οργανώσεις τις ευθύνες του για τη διαμόρφωση συνθηκών (αξιοπρεπούς) διαβίωσης στους πρόσφυγες.
Η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης και η εμμονή σε αυτό το μοντέλο «φιλοξενίας», μαζί με τον παράλληλο, αθέατο κι ακόμα σκληρότερο κόσμο των κλειστών hotspots και κέντρων κράτησης έχει οδηγήσει στα θανατηφόρα “ατυχήματα”-εγκλήματα λόγω των ανεπαρκών υποδομών, των χαμηλών προδιαγραφών ασφάλειας και του παρατεταμένου εγκλεισμού μέσα στα κέντρα, με τη λίστα να μεγαλώνει σε εβδομαδιαία σχεδόν πια βάση. Ως τώρα έχουμε θρηνήσει πέντε νεκρούς στα στρατόπεδα προσφύγων, ένα βρέφος στη Ριτσώνα, τρεις πρόσφυγες στη Μόρια από αναθυμιάσεις μαγκαλιών και άλλον ένα στη Σάμο έξω από την πόρτα ιατρείου. Υπήρξαν ακόμη επτά απόπειρες αυτοκτονίας.
Δεν πρόκειται για συμπτώσεις, τυχαία γεγονότα ή επιμέρους αποτυχίες. Tα κέντρα «φιλοξενίας» και τα hotspots συμπυκνώνουν περισσότερο από οτιδήποτε τις κεντρικές αντιμεταναστευτικές ευρωπαϊκές κι ελληνικές πολιτικές, όπως αυτές αποτυπώνονται στο κλείσιμο των συνόρων, αλλά και στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας: τον αποκλεισμό και τις διακρίσεις, τους τεχνητούς διαχωρισμούς σε μετανάστες και πρόσφυγες (ή αλλιώς σε ανεκτούς κι ανεπιθύμητους), τις παραβιάσεις ακόμα και των θεμελιωδών διεθνών συμβάσεων για το δικαίωμα στο άσυλο, τις απελάσεις, τον εγκλεισμό, το συνεχιζόμενο πόλεμο ενάντια στην προσφυγιά και τη μετανάστευση εντός κι εκτός των συνόρων. Μάλιστα όλη αυτή η πολιτική αφορά το συνολικό αποκλεισμό και την γκετοποίηση των προσφύγων, με χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα το ζήτημα της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα τα παiδιά των προσφύγων δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αλλά από την εκπαίδευση μέσα στα στρατόπεδα, πέρασαν στην εκπαίδευση σε σχολεία, αλλά σε απογευματινά ωράρια, μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά, πλήρως διαχωρισμένα. Αυτές οι ρατσιστικές λογικές διαχωρισμού κυβέρνησης και Ε.Ε. μόνο πάτημα στις φασιστικές κορώνες μπορούν να δίνουν.
Η αντίθεσή μας σε αυτή την πολιτική είναι δεδομένα συνολική, όμως, σήμερα δε μπορεί να αφήνει απέξω τον αγώνα να κλείσουν άμεσα τα camps και να αντικατασταθούν από μικρές δομές φιλοξενίας, διαμερίσματα και ξενώνες εντός του αστικού ιστού. Δομές ανοιχτές στην κοινωνία, με ταυτόχρονη εξασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης στην υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία, την κοινωνική και πολιτική ζωή.
Από την Ειδομένη ως τους καταυλισμούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα hotspots είμαστε μαζί με τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Στον αγώνα για αξιοπρέπεια, ελευθερία στη μετακίνηση, άσυλο και χαρτιά, στις διεκδικήσεις τους για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και δικαιώματα, αλλά και στο μεγάλο αγώνα ενάντια στον πόλεμο στεκόμαστε μαζί τους, ακριβώς γιατί γνωρίζουμε πως ο εχθρός δεν είναι εκείνοι οι οποίοι βιώνουν την ίδια (και πιο σκληρή) εκμετάλλευση με εμάς, αλλά οι πολιτικές κυβερνήσεων και ΕΕ. Καταλαβαίνουμε πως απέναντι στην οικονομική και κοινωνική κρίση, απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, στην ακραία φτώχεια και τους αποκλεισμούς, απέναντι στη γλώσσα της εξουσίας που μας θέλει χώρια και τον έναν εναντίον του άλλου, απέναντι στο θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό και τη φασιστική ρητορική και δράση, εμείς, οι από κάτω, οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, έχουμε μόνο τους κοινούς μας αγώνες να προτάξουμε, για να διεκδικήσουμε το κοινό μέλλον που ονειρευόμαστε.
Να κλείσουν τώρα τα κέντρα «φιλοξενίας» και τα hotspots
Ανθρώπινες συνθήκες στέγασης μέσα στις πόλεις, σίτιση, θέρμανση, περίθαλψη, πρόνοια για τους πρόσφυγες. Όχι απομονωμένοι-γκετοποιημένοι σε καταυλισμούς με τους περιορισμούς που επιβάλλει η Ε.Ε
Ισότιμη πρόσβαση για όλους στην εκπαίδευση, την υγεία, την εργασία, την ασφάλιση
Να ανοίξουν τα σύνορα με ασφαλή διέλευση για όλες/ους
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/μεταναστριών
Καμία επαναπροώθηση και απέλαση
Να ακυρωθεί η ευρωτουρκική αντιμεταναστευική συμφωνία της ντροπής
https://www.facebook.com/events/107502829742765/
“Από πότε ο αποκλεισμός είναι ο συντομότερος δρόμος για την ένταξη;”