— for English description see below —

Η ισχύουσα πολιτική (στρατιωτικοποίηση, επαναπροωθήσεις, συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας κοκ) στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ από την μία αναγκάζει τους πρόσφυγες να επιλέγουν όλο και περισσότερο επικίνδυνους δρόμους και από την άλλη επιτρέπει στα κράτη να ποινικοποιούν την θαλάσσια διάσωση και την αλληλεγγύη. Η κυνική μετακίνηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ στη Τουρκία και βαθιά μέσα στην αφρικανική ήπειρο, έχει δημιουργήσει μία δυστοπική καθημερινότητα για τους πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται διαρκώς υπό διωγμό και απειλή. Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, ενισχύουμε τις κινηματικές προσπάθειες και διεκδίκησεις σε όλη την Ευρώπη, απαιτώντας ασφαλείς και νομίμους οδούς και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και κοινωνικής συμμετοχής. Η αποποινικοποίηση των θαλάσσιων διασώσεων είναι ένα απαραίτητο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση και πρέπει να αγωνιστούμε για αυτήν.

Το ντοκιμαντέρ Iuventa αναφέρεται στα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μιας ομάδας νέων Ευρωπαίων που συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στο πρόγραμμα Jugend Rettet·από το πρώτο ταξίδι του διασωστικού πλοίου Iuventa στη Μεσόγειο μέχρι τις βαριές κατηγορίες εναντιον τους για διακίνηση, που οδήγησαν στην κατάσχεση του σκάφους ένα χρόνο αργότερα.

Μέσα από μια εκστρατεία συλλογής χρημάτων (crowdfunding) μια ομάδα νέων αγοράζει ένα σκάφος, το Iuventa, και τον Ιούλιο του 2016 ξεκινά ένα πρόγραμμα διάσωσης στη Μεσόγειο. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη ζωή των πρωταγωνιστών στην πρώτη αποστολή του σκάφους και στα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια· όταν το ουτοπικό και ανθρωπιστικό τους όνειρo συγκρούστηκε με την πραγματικότητα.

Μετά από ένα χρόνο και ενώ είχαν διασώσει περισσότερους από 14.000 άνθρωπους, οι ιταλικές αρχές κατέσχεσαν το πλοίο στη Λαμπεντούζα και το πλήρωμα του σκάφους βρίσκεται ακόμα υπό δικαστική διερεύνηση.

Η αφήγηση επικεντρώνεται στο πρώτο ταξίδι του πλοίου στη θάλασσα: αναχωρώντας από τη Μάλτα, επιστρέφει στη Βαλλέτα μετά από 15 ημέρες στη θάλασσα, αφού διέσωσε περισσότερους από 2.000 πρόσφυγες.

Μετά την εμπειρία της πρώτης αποστολής η ταινία μας μεταφέρει στο Βερολίνο και στην Ιταλία το χειμώνα που ακολούθησε, όπου παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να συζητούν το μέλλον του Jugend Rettet.

Το ντοκιμαντέρ, αναδεικνύει πως η εμπειρία του Iuventa καθόρισε και άλλαξε τη ζωή όσων συμμετείχαν σε αυτό: όχι μόνο λόγω της νεαρής τους ηλικίας αλλά κυρίως γιατί ζώντας στην πρώτη γραμμή της φρίκης και του θανάτου, απέκτησαν μια διαφορετική εμπειρία για την πολυπλοκότητα και τους συσχετισμούς των κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων, που τους έκαναν να αναθεωρήσουν πολλά από όσα αρχικά πίστευαν.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τους:
Dariush Beigui, καπετάνιος IUVENTA
Hendrik Simon, μέλος του πληρώματος

Δείτε το τρέιλερ του Iuventa (σκηνοθεσία Michele Cinque): https://www.youtube.com/watch?v=YybH6EjkepI

— English —

The current policy (militarization, deportation, EU-Turkey agreement and so on) at the EU’s external borders forces refugees to choose increasingly dangerous roads and allows states to criminalize sea rescue and solidarity. The cynical movement of the EU’s external borders to Turkey and deep within the African continent has created a dystopian everyday life for refugees who are constantly under persecution and threat. Faced with this reality, we are strengthening the movement efforts and demands throughout Europe, demanding safe legitimate paths and decent living conditions with social participation for the refugees. Decriminalization of sea rescue is a necessary step in this direction and we must fight for it.

The documentary film Iuventa relates the events of a crucial year in the lives of a group of young Europeans all involved in different ways in the Jugend Rettet solidarity project, starting from the first voyage of the Iuventa ship in the Mediterranean Sea to the heavy accusations that led to the seizure of the boat more than a year later.

Through a crowdfunding campaign, a group of young people buys a boat, Iuventa, and in July 2016 begins a rescue program in the Mediterranean. The documentary follows the lives of the protagonists in the first mission of the boat and in what followed; when their utopian and humanitarian dreams collided with reality.

The narration starts with the ship’s first trip out to sea: setting sail from Malta, she comes back to La Valletta after 15 days offshore, having saved the lives of over 2,000 people.

After the first mission the film takes us to Berlin and in Italy in the months following the first voyage, through the winter time when the future of the Jugend Rettet is discussed.

The films shows that the experience of Iuventa determined and changed the lives of those who participated in it: not only because of their young age but mainly through living in the forefront of horror and death, gaining a different experience for the complexity and correlation of socio-political problems, which made them revise much of what they originally believed.

The screening will be followed by a discussion with:
Dariush Beigui, Captain of Iuventa
Hendrik Simon, crew member

See the Trailer of Iuventa (Directed by Michele Cinque):
https://www.youtube.com/watch?v=YybH6EjkepI

Την Παρασκευή 25/1, θα συζητήσουμε στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα της εργασίας των μεταναστ(ρι)ών στην Ελλάδα, την άρρηκτη σύνδεσή της με τη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους από τις αρχές του ΄90 μέχρι σήμερα και τη διαλεκτική ανάμεσα στην πρόσβαση στην εργασία και την πρόσβαση στη “νόμιμη” διαμονή, τη δυνατότητα για “χαρτιά”.

Με αφορμή και βάση το βιβλίο του Απόστολου Καψάλη  “Μετανάστες Εργάτες στην Ελλάδα – Εργασιακές Σχέσεις και Μεταναστευτική Πολιτική στην Εποχή των Μνημονίων”, το οποίο και θα παρουσιάσουμε, τη συνδρομή του συγγραφέα και τη συμμετοχή μεταναστ(ρι)ών που εργάζονται στη χώρα εδώ και χρόνια, θα αποπειραθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τις πλούσιες πληροφορίες που καταγράφει κι εκθέτει το βιβλίο και να τις συνδέσουμε με την εμπειρία του αντιρατσιστικού κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Παράλληλα, θα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε εκτός από τις κρατικές και κυβερνητικές επιλογές και σχεδιασμούς, και τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες και τις προτεραιότητες που έθεσαν οι οργανώσεις και οι σύλλογοι των ίδιων των μεταναστ(ρι)ών, οι αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, οι οργανώσεις και συλλογικότητες του ευρύτερου ανταγωνιστικού χώρου και φυσικά το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ευελπιστούμε πως στην εκδήλωση θα μπορέσουμε όχι μόνο να αποδώσουμε μια όσο γίνεται πλήρη και κατατοπιστική αναδρομή στο παρελθόν της μεταναστευτικής εργασίας στην Ελλάδα, την κοινωνική και νομική της διάσταση, αλλά να προσεγγίσουμε και την τρέχουσα συνθήκη και να συλλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε τα πεδία απαραίτητης δράσης, οργάνωσης και διεκδίκησης.

Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη δικαστικών εξόδων για τους 35 μετανάστες που συνελήφθησαν μετά τη διαμαρτυρία για τις άθλιες συνθήκες στο hot spot της Μόριας στις 18 Ιουλίου 2017 και που δικάζονται στις 20 Απριλίου 2018 στη Χίο.

Αλληλεγγύη σε όσους/όσες αντιστέκονται

Στις 18/7/17 πρόσφυγες και μετανάστες, θύματα πολέμων αλλά και ακραίας φτώχειας ή διώξεων στις χώρες τους, έκαναν διαδήλωση στη Μόρια, διαμαρτυρόμενοι για τη μη εξέταση του τεκμηριωμένου αιτήματος ασύλου τους, με αποτέλεσμα να παραμένουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έγκλειστοι στο διαβόητο hot spot της Λέσβου, όπου, ενδεικτικά, τον περασμένο χειμώνα έχασαν την ζωή τους τουλάχιστον 5 άνθρωποι, λόγω των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης, ενώ δεκάδες είναι οι απόπειρες αυτοκτονίας που έχουν σημειωθεί.

Πολλές ώρες μετά την διαμαρτυρία των προσφύγων, τα ΜΑΤ, μαζί με άτομα που έφεραν πολιτική περιβολή, προχώρησαν σε επιχείρηση «σκούπα» και συνέλαβαν 35 άτομα αφρικάνικης καταγωγής, χωρίς κανένα στοιχείο τέλεσης εκ μέρους τους κάποιου συγκεκριμένου αδικήματος, αλλά με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος τους, καθώς στην πρωινή διαμαρτυρία είχαν συμμετάσχει άτομα αφρικανικής, κυρίως, καταγωγής.

Τριάντα από τους συλληφθέντες προφυλακίστηκαν, καθώς τους αποδόθηκαν κατηγορίες για «καταστροφή δημόσιας περιουσίας» και «τέλεση εμπρησμού κατά τρόπο ιδιαιτέρως επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια», σε συνδυασμό με την επιβαρυντική διάταξη 187 ΠΚ («εγκληματική οργάνωση»). Το κατηγορητήριο δεν περιέχει εξάλλου καμία αναλυτική αφήγηση του «κινδύνου» που επήλθε, ενώ, αντίθετα, βίντεο του BBC δείχνει την αγριότητα της αστυνομικής καταστολής και τον ξυλοδαρμό προσφύγων μακριά από τον τόπο της διαδήλωσης. Οι 30 από τους 35 κρατούνται διάσπαρτοι σε Κορυδαλλό, Χίο και Αυλώνα, σε μία προσπάθεια να κρατηθεί η υπόθεσή τους «αόρατη» και να μειωθούν και οι δυναμικές της δικής τους αντίστασης, αλλά και της αλληλεγγύης ενώ οι υπόλοιποι 5 είναι “έξω” με περιοριστικούς όρους.

Στις 20 Απριλίου ξεκινά η δίκη τους στα δικαστήρια της Χίου.

Η ποινικοποίηση και καταστολή του αγώνα των μεταναστών από το κράτος συνεχίζεται. Ένα χρόνο πριν περίπου 8 μετανάστες κρατούμενοι στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, τη γνωστή Πέτρου Ράλλη, συλλαμβάνονται ύστερα από επίθεση που δέχτηκαν από τους μπάτσους . Η απρόκλητη βία που δέχτηκαν μέσα στα κελία τους συνοδεύτηκε από τη δημιουργία δικογραφίας εναντίον τους. Ο ξυλοδαρμός τους ήταν η απάντηση στο ερώτημα τους για πληροφορίες σχετικά με την διάρκεια της κράτησης τους και την εξέλιξη των υποθέσεων τους. Η συνέχεια που δόθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και την αστυνομία είναι να μεταφερθούν σε φυλακές σε όλη την επικράτεια στερώντας τη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με δικηγόρο.

Και μέχρι σήμερα συνεχίζεται η διοικητική τους κράτηση ( και ενώ το όριο του 18μήνου σύντομα θα το υπερβούν ) ενώ η ημερομηνία έναρξης της δίκης έχει οριστεί για τις 27 Απριλίου.

Ταυτόχρονα με τις διώξεις εναντίων των μεταναστών , διώκονται και αλληλέγγυοι αλληλέγγυες. Μέλη της ομάδας nolager είχαν μεταβεί στο κέντρο κράτησης στο Παρανέστι με σκοπό την ενημέρωση των έγκλειστων μεταναστών και τον εντοπισμό των ασυνόδευτων ανηλίκων. Λίγα χρόνια μετά, το κράτος αποφάσισε να ασκήσει διώξεις με μοναδικό σκεπτικό την ποινικοποίηση και τον εκφοβισμό όσων αγωνίζονται, ντόπιων και μεταναστών. Η δίκη θα γίνει στις 23/4 στη Δράμα.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους αφρικανούς μετανάστες και πρόσφυγες και στους αλληλέγγυους . Παράλληλα, δηλώνουμε ότι η διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Μόρια ήταν δίκαιη και επιβεβλημένη. Κανείς δεν μπορεί να απαιτεί από πρόσφυγες ή μετανάστες που υπέστησαν δεινά στις χώρες προέλευσής τους, λόγω των πολέμων και της ακραίας φτώχειας που υπέθαλψαν οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Δύσης, να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τον άδικο μακροχρόνιο εγκλεισμό τους. Κάτω, μάλιστα, από συνθήκες εξευτελιστικής και απάνθρωπης μεταχείρισης, στο πλαίσιο των πολιτικών αποτροπής που έχουν υιοθετήσει από κοινού η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση, που διατηρεί την ίδια αντιπροσφυγική/αντιμεταστευτική στάση με τις προκάτοχές της.

– Άμεση απελευθέρωση των κρατούμενων προσφύγων ή μεταναστών και απαλλαγή τους από κάθε κατηγορία
– Να κλείσουν τα hot spot και να διασφαλιστούν για όλους αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής
– Να ακυρωθεί η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και να σταματήσουν οι απελάσεις των προσφύγων
– Ανοιχτά σύνορα για την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων προς τις χώρες επιλογής τους.
– Καμιά δίωξη όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Η γαμάτη, ελαφρώς κουρασμένη αλλά πάντα με άπλετο κέφι και περίσσια όρεξη ομάδα συναυλιακού, ανοίγει καλεντάρια ετοιμάζοντας πυρετωδώς το 21ο πρόγραμμα συναυλιών του αντιρατσιστικού φεστιβάλ. Αν πέρασες πέρυσι από την παραλία και είπες “ΚΑΛΗ ΦΑΣΗ!” ή θα ήθελες να δεις πώς οργανώνονται οι συναυλίες και να συνεισφέρεις, έλα στο Στέκι Μεταναστών στις 20.00 την Δευτέρα 01/04.

Ομάδα Συναυλιακού Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Συλλαλητήριο 17 Μάρτη 12 ΜΕΣ στο Άγαλμα Βενιζέλου

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

* ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΕ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ – ΛΙΒΥΗ

*ΟΧΙ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ

*ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ HOT-SPOTS ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

*ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ – ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΝΕΟΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

*ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΚΟΙΝΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

*ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ – ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

*ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΤΡΑΝΣΟΦΟΒΙΑ, ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟ

Εκδήλωση – Συζήτηση:

“Μακεδονία Γη Πολυπολιτισμική – Έξω το Νάτο και οι Εθνικισμοί”
Σεβασμός στο Δικαίωμα του Αυτοπροσδιορισμού, Αλληλεγγύη των Λαών.

Εισηγήσεις:
-Τάσος Κωστόπουλος, Δημιοσιογράφος ΕΦ.ΣΥΝ.
-Σπύρος Καραβάς, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
-Μαριγκλέν Ντεμίρι, μέλος του κόμματος Levica (Μακεδονία)

Θα συντονίσει ο Στέλιος Νικητόπουλος, δημοσιογράφος της ΕΤ3.

Παρασκευή 16/3, 6.30μμ, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλους 32

Η κοινή ανακοίνωση των οργανώσεων που συνδιοργανώνουν την εκδήλωση

Οι συλλογικότητες και οι άνθρωποι που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, τη δουλειά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια όλων των λαών του κόσμου. Από αυτή τη σκοπιά, είναι καθήκον μας σήμερα να πάρουμε σαφή θέση, στα λόγια και στο δρόμο, ενάντια στο εθνικιστικό μέτωπο που σχηματίστηκε με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας.

Για τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας

Πρώτα και κύρια, γιατί το μόνο κοινό αίτημα αυτής της ετερόκλητης εθνικιστικής συμμαχίας, το αίτημα δηλαδή να απαγορευτεί στο γειτονικό λαό να χρησιμοποιεί το όνομα της Μακεδονίας, είναι άδικο, ιστορικά λαθεμένο και ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε ότι σλαβικοί πληθυσμοί κατοικούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, διατηρώντας τη δική τους γλώσσα και παράδοση. Εδώ κι έναν αιώνα, ένα μεγάλο τμήμα τους έχει σχηματίσει τη δική του εθνική συνείδηση και ταυτότητα -διακριτή από την ελληνική, τη βουλγάρικη ή τη σέρβικη- συνδέοντάς την εξαρχής με το όνομα της γης που κατοικούσε, δηλαδή τη Μακεδονία. Όπως όλοι οι λαοί της περιοχής, έδωσε κι αυτός τις μάχες του για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία -κάποτε μάλιστα χέρι με χέρι με τον ελληνικό λαό, όπως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντίσταση στους φασίστες κατακτητές (την ίδια στιγμή που οι Έλληνες και Γιουγκοσλάβοι εθνικιστές συνεργάζονταν με τους Ναζί ομοϊδεάτες τους). Και όταν το 1944, μαζί με τους άλλους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, κέρδισε την ανεξαρτησία του, ονόμασε τη χώρα του Μακεδονία, χωρίς να παραξενευτεί ή να διαμαρτυρηθεί κανείς. Ο λαός αυτός έχει και σήμερα το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κι αυτός το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό το δικαίωμα εμείς στην αριστερά θα το υπερασπιστούμε με όποιο κόστος, όπως κάνουμε πάντα: στην Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν ή την Καταλονία.

Η χρήση του ονόματος δεν αποτέλεσε ποτέ μέχρι τώρα και δεν πρέπει να ιδωθεί και σήμερα ως απειλή για καμία γειτονική χώρα. Δεν αφαιρεί με κανένα τρόπο το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο για εμάς είναι εξίσου σεβαστό. Κανένα κράτος και κανένας εθνικισμός δεν μπορεί να μονοπωλεί και να υπαγορεύει ονόματα στην άλλη πλευρά, όπως κάνει κατ’ εξοχήν ο ελληνικός εθνικισμός, προβάλλοντας το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική». Το σύνθημα αυτό προσβάλλει βαθιά το γειτονικό λαό, αφού υπονοεί ότι η εθνική του συνείδηση είναι ψεύτικη, ή -ακόμα χειρότερα- μια κομμουνιστική συνωμοσία του Τίτο για να υφαρπάξει τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας (συνεχίζοντας την αντικομμουνιστική παράδοση της ελληνικής εθνικοφροσύνης). Όμως, κάπως έτσι κατασκευάζεται ιστορικά κάθε εθνική συνείδηση και δεν υπάρχει περισσότερο «αληθινή» ή περισσότερο «ψεύτικη», παρά μόνο στα μυαλά των σοβινιστών. Εξάλλου, τη στιγμή που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι υπάρχουν μακεδονικά εδάφη και πέραν του ελληνικού χώρου, το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» είναι πρόδηλα επιθετικό και αλυτρωτικό, απειλώντας έμμεσα την εδαφική ακεραιότητα των γειτονικών χωρών. Γεγονός που η πιο ακραία (ή ίσως η πιο ειλικρινής) πτέρυγα της εθνικιστικής συμμαχίας δεν φοβάται να πει ευθέως, μιλώντας για διαμελισμό και σύνορα με τη Σερβία.

Για το φόβο του «αλυτρωτισμού»

Αντίστοιχες εθνικιστικές τάσεις αναπτύσσονται βέβαια και στην άλλη πλευρά, όπως και σε κάθε άλλο έθνος. Η υποτιθέμενη καταγωγή των σύγχρονων Μακεδόνων από την αρχαία Μακεδονία του Αλέξανδρου για παράδειγμα, αποτέλεσε κι εκεί έναν ανόητο μύθο, που τροφοδότησε τις εθνικιστικές διαμάχες. Το λούνα παρκ με τα αγάλματα που έστησε η κυβέρνηση Γκρουέφσκι -και που στοίχισε μια περιουσία στο γειτονικό λαό- είναι αντίστοιχης αισθητικής με τις περικεφαλαίες των συλλαλητηρίων. Υπάρχουν κι εκεί ακραίες ομάδες που θέλουν να αποκαταστήσουν την «Μεγάλη Μακεδονία», παραγνωρίζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι ομάδες αυτές έχουν την ίδια ποιότητα και την ίδια βαρύτητα με τους Έλληνες εθνικιστές που διεκδικούν τις δικές τους «χαμένες πατρίδες».

Το βασικό όμως επιχείρημα του ελληνικού κράτους, το οποίο δυστυχώς συμμερίζονται όλα τα κόμματα της Βουλής, δεν αφορά αυτές τις φωνές, αλλά τον υποτιθέμενο «αλυτρωτισμό» του Συντάγματος. Ο αλυτρωτισμός αυτός αποδίδεται σε δύο γεγονότα: πρώτο, το Σύνταγμα αναφέρεται σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα. Η αναφορά αυτή είναι αυτονόητη για κάθε Σύνταγμα και η ελληνική πλευρά με αυτό τον τρόπο επαναφέρει απλά το θέμα του ονόματος με άλλα λόγια. Δεύτερο, το Σύνταγμα δηλώνει το ενδιαφέρον της Δημοκρατίας για τα δικαιώματα των ομογενών πολιτών που ζουν σε άλλα κράτη (με ρητή όμως αναφορά ότι αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας). Η πρόνοια αυτή αποτελεί επίσης εύλογη υποχρέωση κάθε πολιτείας (το ίδιο κάνει π.χ. η Ελλάδα για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία). Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου το ελληνικό κράτος, αν αυτό είχε φροντίσει να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στο εσωτερικό του -κάτι που φυσικά δεν κάνει, αφού ούτε καν αναγνώρισε ποτέ ότι υπάρχει στην Ελλάδα μειονότητα με μακεδονική εθνική συνείδηση και γλώσσα (παρότι για δεκαετίες έστηνε μπάρες και κυνηγούσε όσους μιλούσαν «ντόπια»).

Εθνικισμοί τελικά υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι κι οι δύο επικίνδυνοι για τους δύο λαούς. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η πλευρά που επιτέθηκε πρώτη και που ζητά την αποκλειστικότητα στο όνομα είναι η ελληνική. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης ο ισχυρός παίχτης της περιοχής, αυτό συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό, αυτή συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακόμα και εντός των γειτονικών χωρών. Ο κίνδυνος διεκδικήσεων εκ μέρους του «σκοπιανού αλυτρωτισμού» που επικαλείται ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί μία αστεία δικαιολογία, που σκοπό έχει να γεμίσει φόβο και μίσος τις καρδιές των ανθρώπων.

Για τη συμμαχία των εθνικιστών

Γύρω από αυτές τις σοβινιστικές θέσεις, συσπειρώθηκε ξανά ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία: τοπικοί κομματάρχες και βουλευτές, εταιρίες-χορηγοί, μισαλλόδοξοι ιεράρχες συνοδευόμενοι από το αντίστοιχο ποίμνιο, παραστρατιωτικές οργανώσεις και απόστρατοι στρατηγοί, οπαδικοί στρατοί μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ, ακροδεξιές οργανώσεις, με πρώτη τη ναζιστική συμμορία των υπόδικων δολοφόνων της χρυσής αυγής. Αυτοί οργάνωσαν τα συλλαλητήρια, κάποιοι από αυτούς μίλησαν στα μικρόφωνα, αυτοί έδωσαν τον τόνο, αυτοί φιλοδοξούν να εισπράξουν και τα πολιτικά οφέλη.

Γι’ αυτό και, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις πολιτικές τους απόψεις, όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν τα συλλαλητήρια, ενισχύουν αντικειμενικά, στην πράξη, τους σχεδιασμούς των οργανωτών τους, δηλαδή της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς -κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις όποιες οργανώσεις ή τους διανοούμενους αναφέρονται στην αριστερά. Επιπλέον, τα συλλαλητήρια νομιμοποιούν την παρουσία και τη δράση των ένοπλων ακροδεξιών συμμοριών, οι οποίες από τη μία ανέλαβαν επίσημα την περιφρούρησή τους (αλήθεια, από ποιους;) και από την άλλη βγήκαν παγανιά στην πόλη με στόχο να χτυπήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», να επιτεθούν -ανεπιτυχώς- στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και σε κοινωνικούς χώρους, καταλήγοντας στον εμπρησμό της Libertatia.

Οι στόχοι αυτής της εθνικιστικής συμμαχίας, δεν αφορούν κάποιον -ανύπαρκτο- εξωτερικό εχθρό, αλλά την ίδια την ελληνική κοινωνία. Οι βουλευτές κι οι κομματάρχες των κομμάτων εξουσίας θέλουν να ψηφοθηρεύσουν στα θολά νερά του πατριωτισμού, για να πλασαριστούν καλύτερα στην επόμενη κυβέρνηση. Ο Φραγκούλης, πρώην υπουργός μνημονιακής κυβέρνησης κι αυτός, σχεδιάζει νέα ακροδεξιά κόμματα και απαιτεί να παρέμβει άμεσα ο στρατός στην πολιτική, μέσω ενός «Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας», προπαγανδίζοντας έτσι μια ερντογανικής ποιότητας «δημοκρατία». Όσο για τις επιπτώσεις της νομιμοποίησης των ναζί και των ταγμάτων εφόδου, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές: αναδύθηκαν καθαρά μέσα από τις φλόγες που έκαψαν την κατάληψη της Libertatia.

Φυσικά, όλοι αυτοί προσπαθούν να σύρουν πίσω τους λαϊκά στρώματα που σήμερα πλήττονται βάναυσα από τη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, συνάρθρωσαν γύρω από τα κεντρικά σοβινιστικά τους συνθήματα κάποιες αντικυβερνητικές, αντιμνημονιακές και αντιδυτικές κορώνες για το «ξεπούλημα της πατρίδας μας» κοκ. Λένε ψέματα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αναλάβουν αυτοί την υλοποίηση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ίσως μόνο με περισσότερη βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό». Αποδείχθηκε αυτό άλλωστε με τη στάση τους τον Ιούλη του 2015, όταν όλοι αυτοί συντάχθηκαν με το μπλοκ του «ΝΑΙ», το μπλοκ της υποταγής.

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, ήταν και θα είναι ένας αγώνας ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ένας αγώνας ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν, ένας αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς, ένας αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελληνικός λαός δεν θα συναντήσει ποτέ κανένα φασίστα, κανέναν Τζιτζικώστα και κανένα Φράγκο – παρά μόνο απέναντί του.

Εχθροί μας ο ελληνικός εθνικισμός, η κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ

Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί κίνδυνο για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί μας καλεί, μπροστά σε έναν φανταστικό εξωτερικό εχθρό, να συνταχθούμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους πραγματικούς εχθρούς των εργαζομένων: τα κόμματα του «ΝΑΙ», το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το κεφάλαιο και το στρατό. Ο εθνικισμός αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από τις πραγματικές μάχες που έχουν να δώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, για δουλειά και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και παραμένει αντικειμενικά χρήσιμος για κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η σημερινή -η οποία άλλωστε συμμερίζεται και ανατροφοδοτεί τις «εθνικές» θέσεις. Μια κυβέρνηση που έχει ιστορικές ευθύνες για την απογοήτευση που έσπειρε στο λαό, προσφέροντας το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ακροδεξιού εθνικισμού.

Ο εθνικισμός επίσης μας στοιχίζει ακριβά: την ώρα η μνημονιακή ληστεία των εργαζόμενων εντείνεται, η μόνη δαπάνη που καμία κυβέρνηση δεν τσιγκουνεύεται -αυτής του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένης- είναι οι δαπάνες για τους τερατώδεις εξοπλισμούς που μας πουλάνε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, για το χάιδεμα των «ένστολων» και των ειδικών μισθολογίων τους και γενικά για τη συντήρηση ενός τεράστιου μιλιταριστικού μηχανισμού, ο οποίος βρίσκεται πάντα στη διάθεση του ΝΑΤΟ.

Πίσω από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ οχυρώνεται άλλωστε και σήμερα το ελληνικό κράτος για να επιβάλλει τις αξιώσεις του για το όνομα της Μακεδονίας, μέσω της απειλής χρήσης βέτο. Αποδεικνύει έτσι ξανά ότι το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε. αποτελούν πάντα τα τελευταία οχυρά του ελληνικού αστισμού και του ελληνικού εθνικισμού. Για εμάς βέβαια, με όποιο όνομα και να γίνει, η είσοδος μίας ακόμα βαλκανικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ή αργότερα στην Ε.Ε., θα είναι μία αρνητική εξέλιξη, πρώτα από όλα για τον ίδιο το μακεδονικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας οργανισμός ασφάλειας και σταθερότητας, αλλά ένας επιθετικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που πρακτορεύει, με το όπλο στο χέρι, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Δύο δεκαετίες μετά τη φονική επιδρομή στη Σερβία, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια δεν μπορεί παρά να προκαλέσει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να ανοίξει παράθυρα νέων επεμβάσεων, να εντείνει την καταστολή των προσφύγων: όπως συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη που μπαίνει στο στόχαστρο της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Και τέλος, για να μην ξεχνάμε την πραγματική ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι συνέβη κάθε φορά που κυριάρχησε ο εθνικισμός κι η εθνικοφροσύνη: ας θυμηθούμε τη «Μεγάλη Ιδέα» και τη μικρασιατική εκστρατεία, το σφαγείο των παγκόσμιων πολέμων, τη μεταπολεμική «δημοκρατία» της εθνικόφρονας δεξιάς ή τη Δικτατορία των Φράγκων, το -ελληνικό- πραξικόπημα και την -τουρκική- εισβολή στην Κύπρο. Ελπίζουμε ότι ο λαός μας δεν τα ξεχνά όλα αυτά. Όπως κι ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τι έκαναν οι κομμουνιστές και τι έκαναν οι αστοί εθνικιστές όταν είχαμε απέναντί μας έναν πραγματικό εχθρό: οι πρώτοι πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι για την ελευθερία και οι δεύτεροι την έκαναν για Κάιρο, ή φόρεσαν κουκούλα για να συνεργαστούν με τον κατακτητή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι και όλες εμείς που ανήκουμε στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να πλασαριστούμε καλύτερα στον εθνικό κορμό. Θα σταθούμε ανυποχώρητα απέναντι στο εθνικιστικό μπλοκ, όπως ανυποχώρητα στεκόμαστε απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλό και το δίκιο, για τα πραγματικά συμφέροντα των καταπιεσμένων και των φτωχών, για την ενότητα των εργαζομένων όλων των χωρών, για ειρήνη, δουλειά, δικαιώματα, δημοκρατία, αξιοπρέπεια.

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Αριστερή Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Ξεκίνημα – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ανασύνθεση, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

Κάλεσμα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης στην Παμβαλκανική Πορεία Διεθνιστικής Αλληλεγγύης

Σάββατο 10/3, 12:00, Καμάρα

Στις 21/1 και στις 4/2 διοργανώθηκαν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» στα οποία συσπειρώθηκε ξανά ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία: τοπικοί κομματάρχες και βουλευτές, εταιρίες-χορηγοί, μισαλλόδοξοι ιεράρχες συνοδευόμενοι από το αντίστοιχο ποίμνιο, παραστρατιωτικές οργανώσεις και απόστρατοι στρατηγοί, οπαδικοί στρατοί μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ, ακροδεξιές οργανώσεις, με πρώτη τη ναζιστική συμμορία των υπόδικων δολοφόνων της χρυσής αυγής. Αυτοί οργάνωσαν τα συλλαλητήρια, κάποιοι από αυτούς μίλησαν στα μικρόφωνα, αυτοί έδωσαν τον τόνο, αυτοί φιλοδοξούν να εισπράξουν και τα πολιτικά οφέλη.

Αντιδραστήριο – Αλληλεγγύη στο Στέκι Μεταναστών

http://webtv.ert.gr/ert3/antidrastirio/29ian2018-antidrastirio-allilengyi-sto-steki-metanaston/

Κοινή ανακοίνωση αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων της Θεσσαλονίκης

Οι συλλογικότητες και οι άνθρωποι που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, τη δουλειά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια όλων των λαών του κόσμου. Από αυτή τη σκοπιά, είναι καθήκον μας σήμερα να πάρουμε σαφή θέση, στα λόγια και στο δρόμο, ενάντια στο εθνικιστικό μέτωπο που σχηματίστηκε με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας.

Για τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας

Πρώτα και κύρια, γιατί το μόνο κοινό αίτημα αυτής της ετερόκλητης εθνικιστικής συμμαχίας, το αίτημα δηλαδή να απαγορευτεί στο γειτονικό λαό να χρησιμοποιεί το όνομα της Μακεδονίας, είναι άδικο, ιστορικά λαθεμένο και ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε ότι σλαβικοί πληθυσμοί κατοικούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, διατηρώντας τη δική τους γλώσσα και παράδοση. Εδώ κι έναν αιώνα, ένα μεγάλο τμήμα τους έχει σχηματίσει τη δική του εθνική συνείδηση και ταυτότητα -διακριτή από την ελληνική, τη βουλγάρικη ή τη σέρβικη- συνδέοντάς την εξαρχής με το όνομα της γης που κατοικούσε, δηλαδή τη Μακεδονία. Όπως όλοι οι λαοί της περιοχής, έδωσε κι αυτός τις μάχες του για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία -κάποτε μάλιστα χέρι με χέρι με τον ελληνικό λαό, όπως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντίσταση στους φασίστες κατακτητές (την ίδια στιγμή που οι Έλληνες και Γιουγκοσλάβοι εθνικιστές συνεργάζονταν με τους Ναζί ομοϊδεάτες τους). Και όταν το 1944, μαζί με τους άλλους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, κέρδισε την ανεξαρτησία του, ονόμασε τη χώρα του Μακεδονία, χωρίς να παραξενευτεί ή να διαμαρτυρηθεί κανείς. Ο λαός αυτός έχει και σήμερα το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κι αυτός το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό το δικαίωμα εμείς στην αριστερά θα το υπερασπιστούμε με όποιο κόστος, όπως κάνουμε πάντα: στην Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν ή την Καταλονία.

Η χρήση του ονόματος δεν αποτέλεσε ποτέ μέχρι τώρα και δεν πρέπει να ιδωθεί και σήμερα ως απειλή για καμία γειτονική χώρα. Δεν αφαιρεί με κανένα τρόπο το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο για εμάς είναι εξίσου σεβαστό. Κανένα κράτος και κανένας εθνικισμός δεν μπορεί να μονοπωλεί και να υπαγορεύει ονόματα στην άλλη πλευρά, όπως κάνει κατ’ εξοχήν ο ελληνικός εθνικισμός, προβάλλοντας το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική». Το σύνθημα αυτό προσβάλλει βαθιά το γειτονικό λαό, αφού υπονοεί ότι η εθνική του συνείδηση είναι ψεύτικη, ή -ακόμα χειρότερα- μια κομμουνιστική συνωμοσία του Τίτο για να υφαρπάξει τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας (συνεχίζοντας την αντικομμουνιστική παράδοση της ελληνικής εθνικοφροσύνης). Όμως, κάπως έτσι κατασκευάζεται ιστορικά κάθε εθνική συνείδηση και δεν υπάρχει περισσότερο «αληθινή» ή περισσότερο «ψεύτικη», παρά μόνο στα μυαλά των σοβινιστών. Εξάλλου, τη στιγμή που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι υπάρχουν μακεδονικά εδάφη και πέραν του ελληνικού χώρου, το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» είναι πρόδηλα επιθετικό και αλυτρωτικό, απειλώντας έμμεσα την εδαφική ακεραιότητα των γειτονικών χωρών. Γεγονός που η πιο ακραία (ή ίσως η πιο ειλικρινής) πτέρυγα της εθνικιστικής συμμαχίας δεν φοβάται να πει ευθέως, μιλώντας για διαμελισμό και σύνορα με τη Σερβία.

Για το φόβο του «αλυτρωτισμού»

Αντίστοιχες εθνικιστικές τάσεις αναπτύσσονται βέβαια και στην άλλη πλευρά, όπως και σε κάθε άλλο έθνος. Η υποτιθέμενη καταγωγή των σύγχρονων Μακεδόνων από την αρχαία Μακεδονία του Αλέξανδρου για παράδειγμα, αποτέλεσε κι εκεί έναν ανόητο μύθο, που τροφοδότησε τις εθνικιστικές διαμάχες. Το λούνα παρκ με τα αγάλματα που έστησε η κυβέρνηση Γκρουέφσκι -και που στοίχισε μια περιουσία στο γειτονικό λαό- είναι αντίστοιχης αισθητικής με τις περικεφαλαίες των συλλαλητηρίων. Υπάρχουν κι εκεί ακραίες ομάδες που θέλουν να αποκαταστήσουν την «Μεγάλη Μακεδονία», παραγνωρίζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι ομάδες αυτές έχουν την ίδια ποιότητα και την ίδια βαρύτητα με τους Έλληνες εθνικιστές που διεκδικούν τις δικές τους «χαμένες πατρίδες».

Το βασικό όμως επιχείρημα του ελληνικού κράτους, το οποίο δυστυχώς συμμερίζονται όλα τα κόμματα της Βουλής, δεν αφορά αυτές τις φωνές, αλλά τον υποτιθέμενο «αλυτρωτισμό» του Συντάγματος. Ο αλυτρωτισμός αυτός αποδίδεται σε δύο γεγονότα: πρώτο, το Σύνταγμα αναφέρεται σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα. Η αναφορά αυτή είναι αυτονόητη για κάθε Σύνταγμα και η ελληνική πλευρά με αυτό τον τρόπο επαναφέρει απλά το θέμα του ονόματος με άλλα λόγια. Δεύτερο, το Σύνταγμα δηλώνει το ενδιαφέρον της Δημοκρατίας για τα δικαιώματα των ομογενών πολιτών που ζουν σε άλλα κράτη (με ρητή όμως αναφορά ότι αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας). Η πρόνοια αυτή αποτελεί επίσης εύλογη υποχρέωση κάθε πολιτείας (το ίδιο κάνει π.χ. η Ελλάδα για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία). Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου το ελληνικό κράτος, αν αυτό είχε φροντίσει να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στο εσωτερικό του -κάτι που φυσικά δεν κάνει, αφού ούτε καν αναγνώρισε ποτέ ότι υπάρχει στην Ελλάδα μειονότητα με μακεδονική εθνική συνείδηση και γλώσσα (παρότι για δεκαετίες έστηνε μπάρες και κυνηγούσε όσους μιλούσαν «ντόπια»).

Εθνικισμοί τελικά υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι κι οι δύο επικίνδυνοι για τους δύο λαούς. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η πλευρά που επιτέθηκε πρώτη και που ζητά την αποκλειστικότητα στο όνομα είναι η ελληνική. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης ο ισχυρός παίχτης της περιοχής, αυτό συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό, αυτή συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακόμα και εντός των γειτονικών χωρών. Ο κίνδυνος διεκδικήσεων εκ μέρους του «σκοπιανού αλυτρωτισμού» που επικαλείται ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί μία αστεία δικαιολογία, που σκοπό έχει να γεμίσει φόβο και μίσος τις καρδιές των ανθρώπων.

Για τη συμμαχία των εθνικιστών

Γύρω από αυτές τις σοβινιστικές θέσεις, συσπειρώθηκε ξανά ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία: τοπικοί κομματάρχες και βουλευτές, εταιρίες-χορηγοί, μισαλλόδοξοι ιεράρχες συνοδευόμενοι από το αντίστοιχο ποίμνιο, παραστρατιωτικές οργανώσεις και απόστρατοι στρατηγοί, οπαδικοί στρατοί μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ, ακροδεξιές οργανώσεις, με πρώτη τη ναζιστική συμμορία των υπόδικων δολοφόνων της χρυσής αυγής. Αυτοί οργάνωσαν τα συλλαλητήρια, κάποιοι από αυτούς μίλησαν στα μικρόφωνα, αυτοί έδωσαν τον τόνο, αυτοί φιλοδοξούν να εισπράξουν και τα πολιτικά οφέλη.

Γι’ αυτό και, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις πολιτικές τους απόψεις, όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν τα συλλαλητήρια, ενισχύουν αντικειμενικά, στην πράξη, τους σχεδιασμούς των οργανωτών τους, δηλαδή της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς -κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις όποιες οργανώσεις ή τους διανοούμενους αναφέρονται στην αριστερά. Επιπλέον, τα συλλαλητήρια νομιμοποιούν την παρουσία και τη δράση των ένοπλων ακροδεξιών συμμοριών, οι οποίες από τη μία ανέλαβαν επίσημα την περιφρούρησή τους (αλήθεια, από ποιους;) και από την άλλη βγήκαν παγανιά στην πόλη με στόχο να χτυπήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», να επιτεθούν -ανεπιτυχώς- στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και σε κοινωνικούς χώρους, καταλήγοντας στον εμπρησμό της Libertatia.

Οι στόχοι αυτής της εθνικιστικής συμμαχίας, δεν αφορούν κάποιον -ανύπαρκτο- εξωτερικό εχθρό, αλλά την ίδια την ελληνική κοινωνία. Οι βουλευτές κι οι κομματάρχες των κομμάτων εξουσίας θέλουν να ψηφοθηρεύσουν στα θολά νερά του πατριωτισμού, για να πλασαριστούν καλύτερα στην επόμενη κυβέρνηση. Ο Φραγκούλης, πρώην υπουργός μνημονιακής κυβέρνησης κι αυτός, σχεδιάζει νέα ακροδεξιά κόμματα και απαιτεί να παρέμβει άμεσα ο στρατός στην πολιτική, μέσω ενός «Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας», προπαγανδίζοντας έτσι μια ερντογανικής ποιότητας «δημοκρατία». Όσο για τις επιπτώσεις της νομιμοποίησης των ναζί και των ταγμάτων εφόδου, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές: αναδύθηκαν καθαρά μέσα από τις φλόγες που έκαψαν την κατάληψη της Libertatia.

Φυσικά, όλοι αυτοί προσπαθούν να σύρουν πίσω τους λαϊκά στρώματα που σήμερα πλήττονται βάναυσα από τη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, συνάρθρωσαν γύρω από τα κεντρικά σοβινιστικά τους συνθήματα κάποιες αντικυβερνητικές, αντιμνημονιακές και αντιδυτικές κορώνες για το «ξεπούλημα της πατρίδας μας» κοκ. Λένε ψέματα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αναλάβουν αυτοί την υλοποίηση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ίσως μόνο με περισσότερη βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό». Αποδείχθηκε αυτό άλλωστε με τη στάση τους τον Ιούλη του 2015, όταν όλοι αυτοί συντάχθηκαν με το μπλοκ του «ΝΑΙ», το μπλοκ της υποταγής.

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, ήταν και θα είναι ένας αγώνας ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ένας αγώνας ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν, ένας αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς, ένας αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελληνικός λαός δεν θα συναντήσει ποτέ κανένα φασίστα, κανέναν Τζιτζικώστα και κανένα Φράγκο – παρά μόνο απέναντί του.

Εχθροί μας ο ελληνικός εθνικισμός, η κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ

Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί κίνδυνο για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί μας καλεί, μπροστά σε έναν φανταστικό εξωτερικό εχθρό, να συνταχθούμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους πραγματικούς εχθρούς των εργαζομένων: τα κόμματα του «ΝΑΙ», το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το κεφάλαιο και το στρατό. Ο εθνικισμός αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από τις πραγματικές μάχες που έχουν να δώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, για δουλειά και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και παραμένει αντικειμενικά χρήσιμος για κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η σημερινή -η οποία άλλωστε συμμερίζεται και ανατροφοδοτεί τις «εθνικές» θέσεις. Μια κυβέρνηση που έχει ιστορικές ευθύνες για την απογοήτευση που έσπειρε στο λαό, προσφέροντας το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ακροδεξιού εθνικισμού.

Ο εθνικισμός επίσης μας στοιχίζει ακριβά: την ώρα η μνημονιακή ληστεία των εργαζόμενων εντείνεται, η μόνη δαπάνη που καμία κυβέρνηση δεν τσιγκουνεύεται -αυτής του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένης- είναι οι δαπάνες για τους τερατώδεις εξοπλισμούς που μας πουλάνε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, για το χάιδεμα των «ένστολων» και των ειδικών μισθολογίων τους και γενικά για τη συντήρηση ενός τεράστιου μιλιταριστικού μηχανισμού, ο οποίος βρίσκεται πάντα στη διάθεση του ΝΑΤΟ.

 Πίσω από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ οχυρώνεται άλλωστε και σήμερα το ελληνικό κράτος για να επιβάλλει τις αξιώσεις του για το όνομα της Μακεδονίας, μέσω της απειλής χρήσης βέτο. Αποδεικνύει έτσι ξανά ότι το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε. αποτελούν πάντα τα τελευταία οχυρά του ελληνικού αστισμού και του ελληνικού εθνικισμού. Για εμάς βέβαια, με όποιο όνομα και να γίνει, η είσοδος μίας ακόμα βαλκανικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ή αργότερα στην Ε.Ε., θα είναι μία αρνητική εξέλιξη, πρώτα από όλα για τον ίδιο το μακεδονικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας οργανισμός ασφάλειας και σταθερότητας, αλλά ένας επιθετικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που πρακτορεύει, με το όπλο στο χέρι, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Δύο δεκαετίες μετά τη φονική επιδρομή στη Σερβία, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια δεν μπορεί παρά να προκαλέσει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να ανοίξει παράθυρα νέων επεμβάσεων, να εντείνει την καταστολή των προσφύγων: όπως συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη που μπαίνει στο στόχαστρο της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Και τέλος, για να μην ξεχνάμε την πραγματική ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι συνέβη κάθε φορά που κυριάρχησε ο εθνικισμός κι η εθνικοφροσύνη: ας θυμηθούμε τη «Μεγάλη Ιδέα» και τη μικρασιατική εκστρατεία, το σφαγείο των παγκόσμιων πολέμων, τη μεταπολεμική «δημοκρατία» της εθνικόφρονας δεξιάς ή τη Δικτατορία των Φράγκων, το -ελληνικό- πραξικόπημα και την -τουρκική- εισβολή στην Κύπρο. Ελπίζουμε ότι ο λαός μας δεν τα ξεχνά όλα αυτά. Όπως κι ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τι έκαναν οι κομμουνιστές και τι έκαναν οι αστοί εθνικιστές όταν είχαμε απέναντί μας έναν πραγματικό εχθρό: οι πρώτοι πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι για την ελευθερία και οι δεύτεροι την έκαναν για Κάιρο, ή φόρεσαν κουκούλα για να συνεργαστούν με τον κατακτητή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι και όλες εμείς που ανήκουμε στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να πλασαριστούμε καλύτερα στον εθνικό κορμό. Θα σταθούμε ανυποχώρητα απέναντι στο εθνικιστικό μπλοκ, όπως ανυποχώρητα στεκόμαστε απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλό και το δίκιο, για τα πραγματικά συμφέροντα των καταπιεσμένων και των φτωχών, για την ενότητα των εργαζομένων όλων των χωρών, για ειρήνη, δουλειά, δικαιώματα, δημοκρατία, αξιοπρέπεια.

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Αριστερή Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Ξεκίνημα – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ανασύνθεση, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

ΕΥΡΩΠΗ – ΦΡΟΥΡΙΟ

Δύο χρόνια σχεδόν από την συμφωνία ή ορθότερα κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας,  (Μάρτης 2016), το μεταναστευτικό-προσφυγικό θέμα παραμένει ψηλά στην ατζέντα του δημόσιου πολιτικού λόγου, καθορίζει εκλογικές αναμετρήσεις στο ευρωπαϊκό έδαφος και αποτελεί το δεύτερο, μετά την οικονομία, σημαντικό ζήτημα για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Δύο χρόνια μετά, η αναβαθμισμένη αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των τοπικών κυβερνήσεων εξοντώνει πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες με συστηματικό τρόπο, παρά τις υποκριτικές «ανθρωπιστικές» κορώνες που διατυπώνονται κατά καιρούς. Η μετακίνηση των ανθρώπων αναγορεύεται σε «κρίση», «πρόβλημα» ή «μεγάλες ροές», ολόκληρες περιοχές ανακηρύσσονται σκόπιμα σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», με συνέπεια την εναλλαγή ή και αλληλοκάλυψη της κατασταλτικής ή «ανθρωπιστικής» αντιμετώπισης του μεταναστευτικού- προσφυγικού ζητήματος, ανάλογα με τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των χωρών του δυτικού κόσμου.

Η εν λόγω συμφωνία οδήγησε στο κλείσιμο του λιγότερο θανατηφόρου περάσματος του Αιγαίου (θα ήταν τραγική ειρωνεία να το αναφέρουμε ως ασφαλές), σπρώχνοντας τους μετακινούμενους πληθυσμούς σε πιο δύσκολα μονοπάτια, χερσαία και θαλάσσια. Μερικά φρικιαστικά ναυάγια στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Λιβύης – Μάλτας – Ιταλίας τον τελευταίο καιρό, αποτελούν σκληρή επιβεβαίωση της προηγούμενης διαπίστωσης, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι οι πνιγμοί και οι φράκτες  τρομάζουν, αλλά δεν σταματούν την μετακίνηση των ανθρώπων.

Οι συνέπειες της εφαρμογής της συμφωνίας του Μάρτη 2016 δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, αλλά και τις κοινωνίες υποδοχής. Η κεντρική αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ θεμελιωμένη στη συμφωνία του Μάρτη, η οποία είναι στην πράξη ένας συμβιβασμός πάνω στον αμοιβαίο εκβιασμό ΕΕ και Τουρκίας -στοχοποιεί τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες ως  «εισβολείς» στο ευρωπαϊκό έδαφος -καθώς τους συνδέει με την τρομοκρατία, ταυτίζοντάς τους έτσι με την  έννοια της απειλής. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το κυρίαρχο πολιτικό δόγμα «τάξη και ασφάλεια» στο δυτικό κόσμο και την μεγάλη ανεργία που γεννά η γενικευμένη οικονομική ύφεση, νομιμοποιούν το ρατσιστικό -ξενοφοβικό λόγο στις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο τ’ ακροδεξιά και τα κυβερνώντα κόμματα συγκοινωνούντα δοχεία. Η επικίνδυνη αυτή πολιτική λειτουργεί καταλυτικά για την ενεργοποίηση ξενοφοβικών-ρατσιστικών ανακλαστικών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, προαλείφοντας ένα ζοφερό μέλλον για ντόπιους και μετανάστες/στριες.

 Απέναντι σε αυτή την πασίγνωστη αφήγηση της ακροδεξιάς που ορίζει ως έσχατο κακό τον «ξεριζωμένο», οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε το ιδεολογικό πεδίο της πάλης των τάξεων, των εκμεταλλευόμενων και ταξικά καταπιεσμένων ανθρώπων και όχι των φτωχών μεταξύ τους.

ΕΛΛΑΔΑ: Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΡΩ

H αυστηρή εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας από την ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη γεννήσει τα τέρατά της. Από την μια πλευρά, όσον αφορά στους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες οδήγησε για πρώτη φορά στη δημιουργία ειδικών ζωνών εντός της ΕΕ και συγκεκριμένα στα ελληνικά νησιά του Β. Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα. Τα νησιά αυτά μετατράπηκαν από πέρασμα προς την ενδοχώρα και πρώτο σκαλί προς την Ευρώπη, σε κλειστές ζώνες ασφαλείας (buffer zones), σε ένα έδαφος που αποτελεί εσωτερικό σύνορο μέσα στην ίδια την χώρα, σε ένα ειδικό καθεστώς καραντίνας κι απομόνωσης όπου ορίζεται με αυστηρότητα το «μέσα» και το «έξω» και όπου οι πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες κρατούνται υπό περιορισμό και χωρίς κανένα δικαίωμα να μεταβούν σε άλλες κρατικές δομές προσφύγων στην ενδοχώρα. Στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες σε άθλιους χώρους, αντιπαλεύοντας το κρύο, την πείνα και την απόγνωση, φιλτράρονται σε νόμιμους και «παράνομους» ανθρώπους που περιμένουν την επικύρωση της τελικής ταξινόμησης από τις υπηρεσίες ασύλου, ελπίζοντας να μην απελαθούν στη γειτονική «ασφαλή» χώρα (η «ασφάλεια» της Τουρκίας σημαίνει για τους μη Σύριους έως και 12 μήνες φυλάκιση). Με βάση δε τις πρόσφατες προτάσεις της Γενικής Επιτροπείας της Επικράτειας των Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων προς την κυβέρνηση και τους εμπλεκόμενους με το μεταναστευτικό φορείς, αφαιρείται από τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες η συνταγματική δυνατότητα να αμφισβητούν αποφάσεις θεσμικών οργάνων και να προσφεύγουν δικαστικά εναντίον τους. Αν αυτή η πρόταση υιοθετεί από την κυβέρνηση (το πλέον αναμενόμενο), είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν μαζικές απελάσεις καθώς πολλοί/ές θα απελαύνονται αμέσως μετά την απόρριψη της αίτησης ασύλου σε δεύτερο βαθμό.

Ζώντας λοιπόν σε καθεστώς εξόντωσης, οι πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες στα νησιά Β. Αιγαίου και Δωδεκανήσων μετράνε καθημερινά τις αντοχές τους απέναντι στην ανάλγητη πολιτική των κυβερνώντων. Στις συνθήκες αυτές η συλλογική οργάνωση των αρνήσεων και των διεκδικήσεων των φυλακισμένων στα hot spots αποτελεί μονόδρομο. Όπως μονόδρομο αποτελεί και για το ανταγωνιστικό κίνημα η καταγγελία του ειδικού καθεστώτος κράτησης στα νησιά του Αιγαίου, η συγκρότηση σχέσεων αλληλεγγύης και η υποστήριξη σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο των αγώνων των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων.

Την ίδια στιγμή στις τοπικές κοινωνίες των νησιών, η ευλαβική εφαρμογή της ευρωτουρκικής  συμφωνίας από το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής, έφερε στην επιφάνεια το ρατσιστικό-ξενοφοβικό παραλήρημα διευκολύνοντας την ανάπτυξη απροκάλυπτων ή καμουφλαρισμένων (ως επιτροπές πολιτών, καταστηματαρχών κτλ) κινήσεων και αντιδράσεων με ακροδεξιό ως και ανοιχτά φασιστικό χαρακτήρα. Βέβαια, όσο προφανές είναι το γεγονός ότι η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί ν’ αποσυνδεθεί από το γενικότερο ζήτημα της εφαρμογής της εν λόγω συμφωνίας, άλλο τόσο εύλογο είναι ότι κανένας και καμιά  δεν απαλλάσσεται από τις  ατομικές του/της ευθύνες.

Η απάντηση στη διείσδυση του εθνορατσισμού, κωδικοποιημένου στο καφενειακού τύπου σλόγκαν «γίναμε ξένοι στον τόπο μας»,  στην ακροδεξιά  βία προς τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, αλλά και αλληλέγγυους/ες, επαφίεται στην ανάπτυξη ενός ισχυρού ανταγωνιστικού κινήματος στα νησιά και στην ενδοχώρα που θα σταθεί απέναντι στον πολύμορφο κοινωνικό δαρβινισμό, υπερασπιζόμενο την ελευθερία μετακίνησης και το δικαίωμα παραμονής στη χώρα μας ανθρώπων που το επέλεξαν.

Η κατάσταση στην ενδοχώρα μοιάζει καλύτερη, αν την συγκρίνει κανείς με τις συνθήκες εγκλεισμού στα νησιά, αλλά απέχει πολύ από τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού σύμφωνα με τις οποίες «οι πρόσφυγες στην ηπειρωτική Ελλάδα ζουν σε καλές συνθήκες με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση» (24/11/2017). Είναι γνωστό ότι οι όποιες παροχές υγείας και εκπαίδευσης στα camps έχουν κατά κύριο λόγο ανατεθεί σε πολυάριθμες Μ.Κ.Ο οι οποίες ως μορφή οργάνωσης και πεδίο δράσης υποκαθιστούν το κράτος ιδιωτικοποιώντας τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι  στα camps υπάρχουν πραγματικές ανάγκες υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην αρνητική προφανώς συμβολή των ΜΚΟ στην –μεταξύ άλλων- εμπέδωση της συναίνεσης και τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης στους κατά πλειονότητα άθλιους χώρους εκτοπισμού-εγκλεισμού των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων.

Αναφερόμενοι στις συνθήκες διαβίωσης στην ενδοχώρα, μπορούμε να πούμε ότι μόνο όσοι/ες έχουν μεταφερθεί  προσωρινά από τα camps  στον αστικό ιστό (η στέγαση τους μπορεί ν’ ανανεωθεί για 3 τρίμηνα) φαίνεται να έχουν μερική πρόσβαση στα δημόσια αγαθά. Και σε αυτή την περίπτωση όμως, τα εμπόδια και οι αποκλεισμοί παραμένουν. Το παράδειγμα της εκπαίδευσης με τις ελάχιστες τάξεις υποδοχής, τις δυσκολίες εγγραφής κυρίως στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, και η έλλειψη μέριμνας για τα παιδιά άνω των 16, αποδεικνύει πόσο απέχουν οι πρωθυπουργικές δηλώσεις από την πραγματικότητα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο τρόπος διαχείρισης του μεταναστευτικού επιβεβαιώνει κάθε φορά ότι όταν πρόκειται για το ζήτημα της μετανάστευσης ισχύουν με μαθηματική ακρίβεια  τ’  ακριβώς αντίθετα από τις βασικές παραδοχές του δημόσιου λόγου. Κανείς δεν μπορεί να νιώθει «περηφάνια» όταν αναφέρεται στις συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων. Τα παρακάτω στοιχεία είναι στοιχεία ντροπής:

• 3091 νεκροί στη Μεσόγειο μέσα στο 2017, οι 62 στο Αιγαίο
• 1361 νεκροί στο Αιγαίο από το 2014 ως σήμερα
• 000 φυλακισμένοι στα νησιά σε άθλιες συνθήκες (Λέσβος, Χίος, Σάμος, Κως, Λέρος)
• 300 φυλακισμένοι μετανάστες στα κλειστά κέντρα κράτησης (Αμυγδαλέζα, Κόρινθο, Παρανέστι, Ξάνθη) ΙΟΜ: 10-2017
• Χιλιάδες αόρατοι άνθρωποι σε camps στην ενδοχώρα
• Απελάσεις σε «ασφαλείς» χώρες (Τουρκία, Πακιστάν, Αφγανιστάν)
• Καταστολή των διαμαρτυριών και εξεγέρσεων για καλύτερες συνθήκες ζωής

Να αντιπαλέψουμε την στρατοπεδική αντίληψη διαχείρισης του προσφυγικού -μεταναστευτικού. Τα στρατόπεδα κάθε τύπου αποτελούν χώρους εκτοπισμού και εγκλεισμού ανθρώπων σε αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, χώρους στέρησης κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Να κλείσουν τα camps– τα hotspots – τα κέντρα κράτησης και να διασφαλιστούν για όλους/ες αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής.

Να ακυρωθεί η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και να σταματήσουν οι απελάσεις των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων. 

Ν’ αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και την μαζική απάντηση του ανταγωνιστικού κινήματος στις ρατσιστικές-φασιστικές πρακτικές κατά των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων. 

Ανοιχτά σύνορα για την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων προς τις χώρες επιλογής τους. 

Καμιά άμεση ή έμμεση συμμετοχή του ελληνικού κράτους στους πολέμους που γεννούν τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες 

Πρόσβαση όλων των πολιτικών και οικονομικών προσφύγων στην υγεία και την εκπαίδευση χωρίς εξαιρέσεις. 

Να σταματήσουν όλες οι διώξεις κατά των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Χαρτιά προσωρινής παραμονής για όσους/ες επιθυμούν να μεταβούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, χαρτιά μόνιμης παραμονής για όλους/ες όσους επιθυμούν να μείνουν στην Ελλάδα.

• Στο πλαίσιο της Πανελλαδικής Δικτύωσης αποφασίστηκαν δράσεις-παρεμβάσεις για την παύση την αποφυλάκιση των 35 κρατούμενων από την κινητοποίηση στη Μόρια (Ιούλιος 2017)
• Παρεμβάσεις ενάντια στα hot spots στα νησιά και στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης στις 18/12 Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη
• Δράσεις τέλη Γενάρη με σύνθημα:  «3 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, 3 χρόνια αντιμεταναστευτικής πολιτικής».
• Κινητοποιήσεις στις 21 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμο

Συνυπογράφουν:

Αλληλέγγυοι/ες Χίου
Αλληλεγγύη-Κως
Αλληλεγγύη Λέσβου – ΠίκΠα
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισα
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Πρέβεζα
Δίκτυο Κοινωνική Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών
Κίνηση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες-Σάμος
Κοινωνικό Στέκι ROSSONERO – Τρίκαλα
Kοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων
Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
Ομάδα αλληλεγγύης Γιαννιτσών
Ομάδα Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων Καλύμνου
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Λαμίας
Πίσω Θρανία – για μια Εκπαίδευση Χωρίς Διακρίσεις
Πρωτοβουλία Ηρακλείου για τους Πρόσφυγες και Μετανάστες
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ΛΑΜΙΑΣ
Στέκι Μεταναστών – Αθήνα
Στέκι Μεταναστών – Βόλος
Φεμινιστική Συλλογικότητα «Το Μωβ» (tomov.gr)
Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Κάλεσμα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας για αντιφασιστική συγκέντρωση σήμερα, Πέμπτη 16/11 στις 5μμ, στην Καμάρα.

Ούτε σπιθαμή γης στους φασιστές από όπου κι αν προέρχονται!

Έχοντας προγραμματίσει έναν κύκλο εκδηλώσεων και δράσεων για την υποστήριξη της καμπάνιας Keep Steki Plugged In, δε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάπου αλλού πέρα από το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών, την ίδια δηλαδή τη δομή που απειλείται λόγω αυτού του χρέους.

Την Κυριακή 12 Νοέμβρη θα αρχίσει από τις 6.30 μια βραδιά αφιερωμένη στην καμπάνια. Αρχικά θα μιλήσουμε με άτομα που συμμετείχαν στον ξενώνα προσφύγων και στο εγχείρημα που συνδύαζε την άμεση κι έμπρακτη αλληλεγγύη με την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση και θα δούμε πώς οι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων αποτελούν ένα διαχρονικό εργαλείο του αντιρατσιστικού κινήματος με τη συνδρομή μελών της κατάληψης Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza στην Αθήνα. Φυσικά θα μιλήσουμε και για το Στέκι ως τέτοιο, για τη χρόνια που διανύουμε και τις δράσεις που αυτό στεγάζει και φέτος.

Κατόπιν, κατά τις 8, κι αφού οι Πλήρει Ντάξει θα έχουν κουρδίσει, θα συνεχίσουμε με ρεμπέτικο γλεντάκι συνοδεία των απαραίτητων μεζέδων και ποτών.

Παράλληλα, θα λειτουργήσει για τρίτη και τελευταία μέρα παζάρι οικονομικής ενίσχυσης της καμπάνιας, το οποίο θα είναι στημένο από την Παρασκευή 10/11.

— – —

A new season of events is now starting for our campaign#KeepStekiPluggedIn! Of course, we start from our own home, Social Center – Migrant’s Place, our Steki.

On Sunday 12th of November we start from 18.30 for a night dedicated to the campaign.

Initially we will speak with people that participated in the old Refugee Shelter of Thessaloniki which combined active solidarity with self-organisation and we will examine how the squats for the housing of refugees constitute a timeless and valuable tool of the Antiracist Movement. Members of the Refugee Accommodation Center “City Plaza” of Athens will take part and contribute to this examination. In this regard we will also speak about Steki and the ongoing season of its actions and collectives that it houses.

Afterwards, around 20.00, Pleeri Ntaksi will tune their instruments and will offer us a great “rebetiko” night accompanied by the must-have drinks and “meze”.

At the same time, and starting from Friday 10/11, a bazzar for the financial support of the campaign will be held.

Χρειάζεται πρόγραμμα και χάρτη το 3ήμερο 10-12 Νοέμβρη στο Στέκι!

(Για ασφαλή περιήγηση σε πλήρη ανάλυση, δείτε το https://socialcenter.espivblogs.net/…/20…/11/triimeropoli.png, κάντε zoom in και καταστρώστε τη διαδρομή σας)

Πολιτική ιστορία, κριτική προσέγγιση, αναμέτρηση με τα παραδοσιακά ερωτήματα και ζητήματα της επαναστατικής πρακτικής και στοχασμός για τη ριζοσπαστική προοπτική του παρόντος είναι το πρώτο συστατικό του ΠΣΚ. Το αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που συνδιοργανώνει το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα με τη Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και την Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ (https://www.facebook.com/events/374878989634588/), ξεκινά την Παρασκευή στις 19.00 με τη συζήτηση «Από τον Οκτώβρη του ’17 στο πρώτο εργατικό κράτος: ζητήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό», ενώ το Σάββατο 11/11 την ίδια ώρα, κουβεντιάζουμε με θέμα «Από την εξουσία των σοβιέτ ως τον γραφειο-κρατικό αυταρχισμό: η δύσκολη σχέση επανάστασης και δημοκρατίας». Τις συζητήσεις κάθε μέρα τις ακολουθούν προβολές ταινιών – την Παρασκευή το ντοκιμαντέρ «Από τον Τσάρο στον Λένιν», του Χέρμαν Άξελμπανκ (ΗΠΑ, 1937), ενώ τη 2η μέρα το ιστορικό και θεμελιώδες για την τέχνη του κινηματογράφου στο σύνολό της «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», του Τζίγκα Βερτόφ (ΕΣΣΔ, 1929). Φυσικά, ένα bar στο εντευκτήριο του Στεκιού με έμφαση στη βότκα χρειάζεται στο ενδιάμεσο. Μεγάλες επιτυχίες της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού θα ντύσουν μουσικά τη βραδιά.

Το μενού εμπλουτίζεται το Σάββατο, οπότε και θα παρουσιαστεί για πρώτη μέρα στις 21.00 το θεατρικό project «Πώς κηδεύοναι οι αγάπες;» (https://www.facebook.com/events/1363798207075548/). Η ομάδα μπορεί να (αυτό)χαρακτηρίζεται ανώνυμη, οι συντελεστές, όμως, διαθέτουν κι όνομα και χάρη. Οι θεατές θα βλέπουν, λοιπόν, τους Αγάπη Καραγιάννη και Άγγελο Κουμούτσου να ακολουθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ιφιγένειας Κυρανού. Το project θα επαναληφθεί την Κυριακή την ίδια ώρα στο 2ο όροφο της Ερμού 23. Η ομάδα του project θα αναλάβει και τα decks του Στεκιού μετά την παράσταση του Σαββάτου και αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη για ό,τι δούμε κι ακούσουμε εκείνο το βράδυ!

Το γλυκό στο τέλος… Η Κυριακή θα είναι μια μέρα αφιερωμένη στην καμπάνια για το χρέος του ξενώνα (https://www.facebook.com/events/734362426763696) και ξεκινά από νωρίς για να μην ξενυχτήσει. Στις 18.30 θα λάβει χώρα μια συζήτηση, που θα καταπιάνεται με το πώς μια παλιά ιστορία, όπως αυτή του ξενώνα, συνδέεται με τα εγχειρήματα του σήμερα, μέσα από τις σταθερές του αντιρατσιστικού κινήματος και των κινήσεων άμεσης κι έμπρακτης αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες. Θα συνδράμουν με εισαγωγικές τοποθετήσεις, άτομα που ενεπλάκησαν στον ξενώνα, όσο αυτός λειτουργούσε αυτοοργανωμένα καθώς και μέλη της κατάληψης του City Plaza από την Αθήνα. Στις 20.00 θα αρχίσουν και οι πρώτες νότες από τους Πλήρει Ντάξει που θα απλώσουν με τη σειρά τους το νήμα από τα παλιά ρεμπέτικα στις δικές τους συνθέσεις με τις παραδοσιακές πάντα συνταγές (τις γαστρονομικές συνταγές της βραδιάς θα τις τσιμπολογάμε παράλληλα, μαζί με τα ποτά μας).

Όλο το τριήμερο στον 1ο όροφο του Στεκιού, θα υπάρχει παζάρι second hand ρούχων, καλλιτεχνικών δημιουργιών, δίσκων και βιβλίων. Τα έσοδα από το παζάρι και το γλέντι της Κυριακής θα πάνε στην ενίσχυση της καμπάνιας του χρέους.