Συντάκτης: Κοινωνικό Κέντρο / Στέκι Μεταναστών

Να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις – Να σπάσουμε την κανονικότητα της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας

Οι κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση, βλέπουν στις καταλήψεις δυνητικούς εχθρούς. Δεν έχουν άδικο. Η κατάληψη ως πράξη και διαδικασία φέρει μια σειρά από αμφισβητήσεις, αντιστάσεις, θέσεις που εχθρεύεται η πολιτική και οικονομική εξουσία.

Οι καταλήψεις πρώτα από όλα αμφισβητούν την ίδια την «ιερή» έννοια της ιδιοκτησίας, τους κεντρικούς σχεδιασμούς για το πώς θα πρέπει να είναι,  να μοιάζουν και να χρησιμοποιούνται οι πόλεις και τα κτίρια τους, διεκδικούν έμπρακτα και παραδειγματικά το δικαίωμα στη στέγη.

Οι καταλήψεις έχουν μια ανταγωνιστική άποψη για το πώς και πού παράγεται πολιτική, για το πώς και ποιοι έχουν δικαίωμα, λόγο και παρέμβαση στις γειτονιές και την κοινωνία συνολικότερα. Καταθέτουν μια αντιεμπορευματική κι αντικαταναλωτική προσέγγιση στο πώς διασκεδάζουμε, τι πολιτιστικά προϊόντα παράγουμε και πώς τα μοιραζόμαστε.

Οι καταλήψεις είναι χώροι συμπύκνωσης και γέννησης καθημερινών αγώνων. Είναι σημεία ανάπτυξης διαφορετικών κοινωνικοποιήσεων, συντροφικότητας, ρήξεων, ριζοσπαστικοποίησης. Είναι χώροι αλληλεγγύης, αντιπαραδείγματος, μια διαρκής υπενθύμιση ότι αν και δύσβατες και χωρίς πολλά κομφόρ, εναλλακτικές υπάρχουν, ζουν και αναπνέουν δίπλα μας.

Είναι τελικά η αυτοοργάνωση και η διεύρυνση της αυτονομίας των από κάτω που συμβαίνει σε κάθε κατάληψη και κάθε ελεύθερο κοινωνικό χώρο, που αποτελεί πρόκληση κι αντίπαλο για τους από πάνω.

Οι κυβερνήσεις βρίσκανε παραδοσιακά καλή ιδέα την εκκένωση των καταλήψεων, την εξάλειψη των εστιών α(υτο)νομίας. Η σημερινή κυβέρνηση διεκδικώντας τα πρωτεία στην καταστολή της κοινωνικής αμφισβήτησης και της αυτοοργάνωσης έχει ήδη προχωρήσει σε μια σειρά από εκκενώσεις κυρίως προσφυγικών/μεταναστευτικών καταλήψεων στεγαστικού χαρακτήρα – στο όνομα της τάξης και της επιστροφής στην κανονικότητα. Παράλληλα εκδίδει τελεσίγραφο για παράδοση των κατειλημμένων κτιρίων. Με την αστειότητα/γραφικότητα του τελεσιγράφου το υπουργείο προ.πο. υπενθυμίζει κι επιβεβαιώνει την εχθρότητά του απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα και τις δομές του.

Αυτό που αδυνατεί, όμως, να καταλάβει είναι πως η κατάληψη ως πολιτικός/κοινωνικός χώρος δεν ορίζεται από 4 ντουβάρια, μια στέγη κι ένα πανό από την οροφή. Είναι διαδικασία, κυκλοφορία ιδεών, οργάνωση αγώνα, σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, δημιουργία, ένα διαρκές κοινωνικό εργαστήριο. Αυτά δεν μπορούν να εκκενωθούν. Υπερασπιζόμενες τις καταλήψεις, υπερασπιζόμαστε όχι τούβλα και μπετά, αλλά τα κινήματα και τη δυνατότητά τους να επιλέγουν τα εργαλεία τους, να απελευθερώνουν χώρους για το ξεδίπλωμα της δράσης τους, την ύπαρξη και την αυτονομία τους απέναντι στις ορέξεις και την εκδικητικότητα της εξουσίας.

Να συναντηθούμε και στο δρόμο – όλοι και όλες στις πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις:

Τρίτη 3/12, 18.00 στο Πάρκο μπροστά από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Πέμπτη 5/12, 18.00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας (Αγ. Βαρβάρα)

Η διάθεση για προπονησούλα και μαθήματα αυτοάμυνας φαίνεται πως είναι η τάση της φετινής άνοιξης στο Κοινωνικό Κέντρο / Στέκι Μεταναστ(ρι)ών.
Φοράμε, λοιπόν, τα γάντια του Ρόκυ (ή ακόμα προτιμότερα του Μοχάμεντ Άλι) κι αρχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε σκαλοπάτια θριαμβευτικά (ίσως στην πορεία αξιωθούμε και για μπουνίτσες στο σάκο).
Ξεκινάμε την Τετάρτη 20/3 στις 8μμ και κρατάμε το ραντεβού, μέχρι η ζέστη να παρασφίξει και τα ισοτονικά να μην πιάνουν πια.

— for English description see below —

Η ισχύουσα πολιτική (στρατιωτικοποίηση, επαναπροωθήσεις, συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας κοκ) στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ από την μία αναγκάζει τους πρόσφυγες να επιλέγουν όλο και περισσότερο επικίνδυνους δρόμους και από την άλλη επιτρέπει στα κράτη να ποινικοποιούν την θαλάσσια διάσωση και την αλληλεγγύη. Η κυνική μετακίνηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ στη Τουρκία και βαθιά μέσα στην αφρικανική ήπειρο, έχει δημιουργήσει μία δυστοπική καθημερινότητα για τους πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται διαρκώς υπό διωγμό και απειλή. Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, ενισχύουμε τις κινηματικές προσπάθειες και διεκδίκησεις σε όλη την Ευρώπη, απαιτώντας ασφαλείς και νομίμους οδούς και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και κοινωνικής συμμετοχής. Η αποποινικοποίηση των θαλάσσιων διασώσεων είναι ένα απαραίτητο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση και πρέπει να αγωνιστούμε για αυτήν.

Το ντοκιμαντέρ Iuventa αναφέρεται στα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μιας ομάδας νέων Ευρωπαίων που συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στο πρόγραμμα Jugend Rettet·από το πρώτο ταξίδι του διασωστικού πλοίου Iuventa στη Μεσόγειο μέχρι τις βαριές κατηγορίες εναντιον τους για διακίνηση, που οδήγησαν στην κατάσχεση του σκάφους ένα χρόνο αργότερα.

Μέσα από μια εκστρατεία συλλογής χρημάτων (crowdfunding) μια ομάδα νέων αγοράζει ένα σκάφος, το Iuventa, και τον Ιούλιο του 2016 ξεκινά ένα πρόγραμμα διάσωσης στη Μεσόγειο. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη ζωή των πρωταγωνιστών στην πρώτη αποστολή του σκάφους και στα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια· όταν το ουτοπικό και ανθρωπιστικό τους όνειρo συγκρούστηκε με την πραγματικότητα.

Μετά από ένα χρόνο και ενώ είχαν διασώσει περισσότερους από 14.000 άνθρωπους, οι ιταλικές αρχές κατέσχεσαν το πλοίο στη Λαμπεντούζα και το πλήρωμα του σκάφους βρίσκεται ακόμα υπό δικαστική διερεύνηση.

Η αφήγηση επικεντρώνεται στο πρώτο ταξίδι του πλοίου στη θάλασσα: αναχωρώντας από τη Μάλτα, επιστρέφει στη Βαλλέτα μετά από 15 ημέρες στη θάλασσα, αφού διέσωσε περισσότερους από 2.000 πρόσφυγες.

Μετά την εμπειρία της πρώτης αποστολής η ταινία μας μεταφέρει στο Βερολίνο και στην Ιταλία το χειμώνα που ακολούθησε, όπου παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να συζητούν το μέλλον του Jugend Rettet.

Το ντοκιμαντέρ, αναδεικνύει πως η εμπειρία του Iuventa καθόρισε και άλλαξε τη ζωή όσων συμμετείχαν σε αυτό: όχι μόνο λόγω της νεαρής τους ηλικίας αλλά κυρίως γιατί ζώντας στην πρώτη γραμμή της φρίκης και του θανάτου, απέκτησαν μια διαφορετική εμπειρία για την πολυπλοκότητα και τους συσχετισμούς των κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων, που τους έκαναν να αναθεωρήσουν πολλά από όσα αρχικά πίστευαν.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τους:
Dariush Beigui, καπετάνιος IUVENTA
Hendrik Simon, μέλος του πληρώματος

Δείτε το τρέιλερ του Iuventa (σκηνοθεσία Michele Cinque): https://www.youtube.com/watch?v=YybH6EjkepI

— English —

The current policy (militarization, deportation, EU-Turkey agreement and so on) at the EU’s external borders forces refugees to choose increasingly dangerous roads and allows states to criminalize sea rescue and solidarity. The cynical movement of the EU’s external borders to Turkey and deep within the African continent has created a dystopian everyday life for refugees who are constantly under persecution and threat. Faced with this reality, we are strengthening the movement efforts and demands throughout Europe, demanding safe legitimate paths and decent living conditions with social participation for the refugees. Decriminalization of sea rescue is a necessary step in this direction and we must fight for it.

The documentary film Iuventa relates the events of a crucial year in the lives of a group of young Europeans all involved in different ways in the Jugend Rettet solidarity project, starting from the first voyage of the Iuventa ship in the Mediterranean Sea to the heavy accusations that led to the seizure of the boat more than a year later.

Through a crowdfunding campaign, a group of young people buys a boat, Iuventa, and in July 2016 begins a rescue program in the Mediterranean. The documentary follows the lives of the protagonists in the first mission of the boat and in what followed; when their utopian and humanitarian dreams collided with reality.

The narration starts with the ship’s first trip out to sea: setting sail from Malta, she comes back to La Valletta after 15 days offshore, having saved the lives of over 2,000 people.

After the first mission the film takes us to Berlin and in Italy in the months following the first voyage, through the winter time when the future of the Jugend Rettet is discussed.

The films shows that the experience of Iuventa determined and changed the lives of those who participated in it: not only because of their young age but mainly through living in the forefront of horror and death, gaining a different experience for the complexity and correlation of socio-political problems, which made them revise much of what they originally believed.

The screening will be followed by a discussion with:
Dariush Beigui, Captain of Iuventa
Hendrik Simon, crew member

See the Trailer of Iuventa (Directed by Michele Cinque):
https://www.youtube.com/watch?v=YybH6EjkepI

Σειρά σεμιναριακών μαθημάτων για την εισαγωγή σε τακτικές ατομικής και συλλογικής αυτοάμυνας. Κάθε Τρίτη στις 8.15μμ! Η συμμετοχή είναι ελεύθερη.

Σουαρεδάκι με κοπή πίτας, καθιερωμένη κλήρωση δώρων (που θα ξαναφέρουμε για την κλήρωση του επόμενου χρόνου), κουνιστικές μουσικούλες και κλασικά χειμερινά ποτάκια.
Από νωρίς στις 9 για τις performances και για όσο τραβάει η διάθεση.

Την Παρασκευή 25/1, θα συζητήσουμε στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα της εργασίας των μεταναστ(ρι)ών στην Ελλάδα, την άρρηκτη σύνδεσή της με τη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους από τις αρχές του ΄90 μέχρι σήμερα και τη διαλεκτική ανάμεσα στην πρόσβαση στην εργασία και την πρόσβαση στη “νόμιμη” διαμονή, τη δυνατότητα για “χαρτιά”.

Με αφορμή και βάση το βιβλίο του Απόστολου Καψάλη  “Μετανάστες Εργάτες στην Ελλάδα – Εργασιακές Σχέσεις και Μεταναστευτική Πολιτική στην Εποχή των Μνημονίων”, το οποίο και θα παρουσιάσουμε, τη συνδρομή του συγγραφέα και τη συμμετοχή μεταναστ(ρι)ών που εργάζονται στη χώρα εδώ και χρόνια, θα αποπειραθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τις πλούσιες πληροφορίες που καταγράφει κι εκθέτει το βιβλίο και να τις συνδέσουμε με την εμπειρία του αντιρατσιστικού κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Παράλληλα, θα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε εκτός από τις κρατικές και κυβερνητικές επιλογές και σχεδιασμούς, και τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες και τις προτεραιότητες που έθεσαν οι οργανώσεις και οι σύλλογοι των ίδιων των μεταναστ(ρι)ών, οι αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, οι οργανώσεις και συλλογικότητες του ευρύτερου ανταγωνιστικού χώρου και φυσικά το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ευελπιστούμε πως στην εκδήλωση θα μπορέσουμε όχι μόνο να αποδώσουμε μια όσο γίνεται πλήρη και κατατοπιστική αναδρομή στο παρελθόν της μεταναστευτικής εργασίας στην Ελλάδα, την κοινωνική και νομική της διάσταση, αλλά να προσεγγίσουμε και την τρέχουσα συνθήκη και να συλλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε τα πεδία απαραίτητης δράσης, οργάνωσης και διεκδίκησης.