Να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις – Να σπάσουμε την κανονικότητα της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας
Οι κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση, βλέπουν στις καταλήψεις δυνητικούς εχθρούς. Δεν έχουν άδικο. Η κατάληψη ως πράξη και διαδικασία φέρει μια σειρά από αμφισβητήσεις, αντιστάσεις, θέσεις που εχθρεύεται η πολιτική και οικονομική εξουσία.
Οι καταλήψεις πρώτα από όλα αμφισβητούν την ίδια την «ιερή» έννοια της ιδιοκτησίας, τους κεντρικούς σχεδιασμούς για το πώς θα πρέπει να είναι, να μοιάζουν και να χρησιμοποιούνται οι πόλεις και τα κτίρια τους, διεκδικούν έμπρακτα και παραδειγματικά το δικαίωμα στη στέγη.
Οι καταλήψεις έχουν μια ανταγωνιστική άποψη για το πώς και πού παράγεται πολιτική, για το πώς και ποιοι έχουν δικαίωμα, λόγο και παρέμβαση στις γειτονιές και την κοινωνία συνολικότερα. Καταθέτουν μια αντιεμπορευματική κι αντικαταναλωτική προσέγγιση στο πώς διασκεδάζουμε, τι πολιτιστικά προϊόντα παράγουμε και πώς τα μοιραζόμαστε.
Οι καταλήψεις είναι χώροι συμπύκνωσης και γέννησης καθημερινών αγώνων. Είναι σημεία ανάπτυξης διαφορετικών κοινωνικοποιήσεων, συντροφικότητας, ρήξεων, ριζοσπαστικοποίησης. Είναι χώροι αλληλεγγύης, αντιπαραδείγματος, μια διαρκής υπενθύμιση ότι αν και δύσβατες και χωρίς πολλά κομφόρ, εναλλακτικές υπάρχουν, ζουν και αναπνέουν δίπλα μας.
Είναι τελικά η αυτοοργάνωση και η διεύρυνση της αυτονομίας των από κάτω που συμβαίνει σε κάθε κατάληψη και κάθε ελεύθερο κοινωνικό χώρο, που αποτελεί πρόκληση κι αντίπαλο για τους από πάνω.
Οι κυβερνήσεις βρίσκανε παραδοσιακά καλή ιδέα την εκκένωση των καταλήψεων, την εξάλειψη των εστιών α(υτο)νομίας. Η σημερινή κυβέρνηση διεκδικώντας τα πρωτεία στην καταστολή της κοινωνικής αμφισβήτησης και της αυτοοργάνωσης έχει ήδη προχωρήσει σε μια σειρά από εκκενώσεις κυρίως προσφυγικών/μεταναστευτικών καταλήψεων στεγαστικού χαρακτήρα – στο όνομα της τάξης και της επιστροφής στην κανονικότητα. Παράλληλα εκδίδει τελεσίγραφο για παράδοση των κατειλημμένων κτιρίων. Με την αστειότητα/γραφικότητα του τελεσιγράφου το υπουργείο προ.πο. υπενθυμίζει κι επιβεβαιώνει την εχθρότητά του απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα και τις δομές του.
Αυτό που αδυνατεί, όμως, να καταλάβει είναι πως η κατάληψη ως πολιτικός/κοινωνικός χώρος δεν ορίζεται από 4 ντουβάρια, μια στέγη κι ένα πανό από την οροφή. Είναι διαδικασία, κυκλοφορία ιδεών, οργάνωση αγώνα, σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, δημιουργία, ένα διαρκές κοινωνικό εργαστήριο. Αυτά δεν μπορούν να εκκενωθούν. Υπερασπιζόμενες τις καταλήψεις, υπερασπιζόμαστε όχι τούβλα και μπετά, αλλά τα κινήματα και τη δυνατότητά τους να επιλέγουν τα εργαλεία τους, να απελευθερώνουν χώρους για το ξεδίπλωμα της δράσης τους, την ύπαρξη και την αυτονομία τους απέναντι στις ορέξεις και την εκδικητικότητα της εξουσίας.
Να συναντηθούμε και στο δρόμο – όλοι και όλες στις πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις:
Τρίτη 3/12, 18.00 στο Πάρκο μπροστά από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 5/12, 18.00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας (Αγ. Βαρβάρα)